Walka klasy robotniczej

Walka klasy robotniczej

Walka klasy robotniczej pod przewodem partii mar­ksistowsko-leninowskiej o socjalizm i komunizm jest, jeśli chodzi o jej najgłębszą istotę, sprawą międzynaro­dową. Ciągłość współczesnej walki politycznej między­narodowego proletariatu ze światowym kapitalizmem przejawia się w proletariackim internacjonalizmie, w uwzględnianiu i wzajemnej wymianie między klasą robotniczą wszystkich krajów i jej partiami komuni­stycznymi doświadczeń walki o socjalistyczne prze­obrażenia. Wielka Październikowa Rewolucja Socjalistyczna wy­warła decydujący wpływ na cały bieg historii świata, na losy całej ludzkości. Z górą półwiekowe doświad­czenie KPZR, doświadczenie dyktatury proletariatu w ZSRR ma historyczne znaczenie w skali światowej. Doświadczenie to twórczo stosowane przez partie ko­munistyczne całego świata pomaga im w spełnianiu roli bojowych przywódców mas w walce o zdobycie władzy politycznej przez klasę robotniczą, a w krajach, które zrzuciły już jarzmo kapitału — w walce o budo­wę nowego, socjalistycznego społeczeństwa. Czou En-lai mówił na XXI Zjeździe KPZR: „Nasze socjalistyczne kraje kroczą wspólną drogą, drogą wskazaną przez Re­wolucję Październikową, drogą opartą na prawidłowo­ściach rewolucji socjalistycznej i socjalistycznego bu­downictwa, sformułowanych w Deklaracji Narady Mo­skiewskiej. Naród chiński pod kierownictwem Komu­nistycznej Partii Chin i tow. Mao Tse-tunga kroczy tą drogą ramię przy ramieniu z narodami wszystkich bratnich krajów” .Najbardziej charakterystycznym przejawem względ­nej samodzielności polityki jest to, że polityka ma swo­je szczególne prawidłowości ruchu i rozwoju. Prawidłowości życia politycznego to — ogólne, stałe, istotne, obiektywne i konieczne związki zachodzące między zjawiskami politycznymi.Zagadnienie prawidłowości życia politycznego zosta­ło postawione i rozwiązane w sposób zasadniczy przez marksizm-leninizm. Wielki wkład, jeśli chodzi o opra­cowanie tego zagadnienia, wniósł W. I. Lenin. Stworzył on nową teorię rewolucji socjalistycznej, naukę o sy­tuacji rewolucyjnej, o podstawowym prawie rewolucji społecznej, wszechstronnie rozwinął marksistowską naukę o dyktaturze proletariatu, o kierowniczej prze­obrażającej roli partii komunistycznej — partii nowego typu, o drogach budownictwa socjalizmu i komu­nizmu. O prawidłowościach polityki mówił W. I. Lenin w związku z innymi zagadnieniami. Tak na przykład na X Zjeździe Partii w referacie o zastąpieniu kon­tyngentów podatkiem w naturze, Lenin poruszając pro­blem spółdzielczości odziedziczonej po kapitalizmie wskazywał: „Spółdzielczość, wydzielając elementy sil­niejsze pod względem gospodarczym, wyżej stojące pod względem ekonomicznym, wydzielała tym samym w po­lityce — mieńszewików i eserowców. Jest to prawo chemii, na to nie ma rady! (Śmiech). Mieńszewicy i eserowcy to ludzie, którzy świadomie lub nieświado­mie odbudowują kapitalizm i pomagają Judeniczom. To jest także prawo” . Występując przeciwko bun-. dowcom i podkreślając niewspółmierność utożsamiania poparcia udzielanego burżuazyjnej demokracji z po­pieraniem kadetów, z blokiem z nimi, Lenin pisał: „Po­lityka jednak ma własną obiektywną logikę, niezależną od nakreślonych z góry planów tych czy innych osób lub partii. Bundowiec zakłada, że blok będzie tylko techniczny, a siły polityczne całego kraju sprawiają, że wynika z tego blok ideologiczny” .W walce z „ekonomizmem” Lenin, dowodząc, iż eko­nomiści podobnie jak i terroryści korzą się przed ży­wiołowością i że prowadzi to do urzeczywistniania bur-żuazyjnego programu „Credo”, podkreślał: „Jest to zu­pełnie logiczny i nieunikniony wniosek, przy któ­rym nie można nie obstawać, chociażby ci, któ­rzy zaczynają urzeczywistniać ten program, sami na­wet nie uświadamiali sobie nieuchronności takiego wniosku. Działalność polityczna ma swą logi­kę niezależną od świadomości tych, którzy mając naj­lepsze intencje nawołują bądź do terroru, bądź do na­dania charakteru politycznego samej w&lce ekonomicz­nej. Dobrymi chęciami wybrukowane jest piekło, w da­nym zaś wypadku dobre chęci nie ratują jeszcze od ży­wiołowego ciążenia ku «linii najmniejszego oporu», ku linii czysto burżuazyjnego programu «Cre-do»” .Klasycy marksizmu-leninizmu sformułowali i teore­tycznie uzasadnili ogólne, to jest obowiązujące dla wszystkich krajów, prawidłowości tworzenia i rozwoju społeczeństwa socjalistycznego. Prawidłowości te zosta­ły sprawdzone i potwierdzone przez z górą czterdziesto­letnie doświadczenie rozwoju Wielkiej Październikowej Rewolucji Socjalistycznej, doświadczenie rozwoju wszy­stkich krajów socjalistycznych .Ogólne prawidłowości rewolucyjnej przebudowy spo­łeczeństwa kapitalistycznego na społeczeństwo socjali­styczne działają zarówno w politycznej, ideologicznej, jak i ekonomicznej dziedzinie życia społecznego. Zało­żeń obiektywnej konieczności owej przebudowy należy szukać w ekonomice — w nieuniknionym dla ustroju kapitalistycznego konflikcie między siłami wytwórczy­mi a stosunkami produkcji, konflikt ten zaś może być rozwiązany, „usunięty” jedynie i wyłącznie poprzez likwidację kapitalistycznego sposobu produkcji i zastą­pienie go przez socjalistyczny sposób produkcji.Jednakże sama konieczność ekonomiczna nie może jeszcze doprowadzić do tego rodzaju zmiany. Trzeba, aby sprzeczności istniejące w ekonomice znalazły swo­je odbicie, uogólnienie i ostateczny wyraz w polityce, która aczkolwiek określana jest przez ekonomikę, sta­nowi mimo to inną, różniącą się od niej dziedzinę sto­sunków społecznych. Skoro zaś jest to odrębna dzie­dzina społecznych stosunków między ludźmi, to dzia­łające tu prawa nie są bezpośrednio prawami ekonomi­ki ani też ich zwykłą reprodukcją. Proces polityczny jest zawsze odzwierciedleniem procesu ekonomicznego, jednakże jest to odzwierciedlenie swoiste, specyficzne, nie pokrywające się z nim. W przeciwnym wypadku istnienie polityki jako odrębnej dziedziny stosunków społecznych byłoby niemożliwe.Dlatego też, aby społeczeństwo przeszło od kapita­lizmu do socjalizmu, nie wystarczy działanie samych tylko przyczyn ekonomicznych. Realizacja dojrzałego w ekonomice przewrotu wymaga przewrotu również w polityce, to jest, aby uruchomione zostały wyrasta­jące na bazie praw ekonomicznych takie prawidłowości życia politycznego społeczeństwa w okresie przecho­dzenia do socjalizmu, jak rewolucja socjalistyczna, ustanowienie dyktatury proletariatu, sojusz klasy ro­botniczej z chłopstwem przy kierowniczej roli klasy robotniczej, istnienie partii marksistowsko-leninowskiej, kierującej klasą robotniczą i wszystkimi ludźmi pracy w toku budowy socjalizmu itd.W danym wypadku względna samodzielność polity­ki w stosunku do ekonomiki przejawia się już w tym, że ekonomika nie określa po prostu polityki, lecz po­trzebuje jej, że ekonomiczne uwarunkowanie przejścia do socjalizmu samo przez się nie tylko nie zapewnia jeszcze takiego przejścia, lecz aby zostało zrealizowane,wymaga określonych procesów politycznych, które ma­ją swoje, właściwe tylko im prawidłowości.W dziedzinie politycznej najgłębszą, podstawową ogólną prawidłowością, działającą w każdym kraju i w ciągu całego okresu przechodzenia od kapitalizmu do komunizmu, jest zdobycie przez klasę robotniczą władzy politycznej, ustanowienie i umocnienie dykta­tury proletariatu przy kierowniczej roli partii mar­ksistowsko-leninowskiej. W dziele „Państwo a rewolu­cja” W. I. Lenin wskazywał: „Formy państw burżuazyj-nych są niezmiernie różnorodne, ich istota jednak jest ta sama: wszystkie te państwa tak czy owak są jednak w ostatecznym wyniku bezwarunkowo dyktaturą burżuazji. Przejście od kapitalizmu do komunizmu musi, oczywiście, dać ogromną obfitość i różnorodność form politycznych, lecz istota rzeczy będzie przy tym nieuchronnie ta sama: dyktatura proletaria-t u” . Biorąc za podstawę leninowską teorię rewolucji socjalistycznej, N. S. Chruszczow w referacie sprawo­zdawczym KC KPZR na XX Zjeździe partii podkreślał: „Przy wszystkich formach przejścia do socjalizmu ko­niecznym i decydującym warunkiem jest polityczne kierownictwo klasy robotniczej z jej przodującym od­działem na czele. Bez tego niemożliwe jest przejście do socjalizmu” .Głównym zadaniem i celem dyktatury proletariatu jest gruntowne przeobrażenie wszystkich stosunków społecznych na podstawach socjalistycznych, zbudo­wanie społeczeństwa komunistycznego. Władza poli­tyczna potrzebna jest klasie robotniczej przede wszy­stkim do zbudowania ekonomiki socjalistycznej opartej na własności społecznej.Ogólna prawidłowość zastąpienia danego sposobu produkcji przez inny polega na tym, że dotąd nie może powstać nowy sposób produkcji, dopóki nie dojrzeją w łonie starego społeczeństwa niezbędne do tego wa­runki materialne. Odnosi się to również do socjalistycz­nego sposobu produkcji. Kapitalizm stwarza w sposób żywiołowy wysoki poziom sił wytwórczych i nadaje im społeczny charakter. Spotęgowanie społecznego charakteru produkcji w stadium imperializmu przeja­wia się w powstaniu monopoli i wzroście kapitalizmu państwowo-monopolistycznego. Kapitalistyczne siły wy­twórcze popadają w ostry konflikt z burżuazyjnymi stosunkami produkcji opartymi na własności prywat­nej. Wymagają one uspołecznienia środków produkcji, to jest przejścia do własności socjalistycznej. Kapita­lizm rodzi swojego grabarza i nosiciela nowego, socja­listycznego sposobu produkcji — proletariat. Oto głów­ne materialne przesłanki socjalizmu.Jednakże powstawanie ekonomiki socjalistycznej ma swoje bardzo istotne cechy szczególne, zupełnie inne niż cechy ekonomiki kapitalistycznej. Po pierwsze, socjalistyczne stosunki produkcji nie powstają i nie mogą powstać w łonie kapitalizmu, podczas gdy kapi­talistyczne stosunki produkcji powstały w łonie społe­czeństwa feudalnego. Po drugie, socjalistyczne sto­sunki prdukcji nie powstają i nie mogą powstać w sposób żywiołowy, tak jak powstały burżua-zyjne stosunki produkcji. Powstanie ekonomiki socja­listycznej jest rezultatem świadomej rewolucyjnej dzia­łalności proletariatu, mas pracujących. Działalność ta­ka może się rozwijać tylko pod kierownictwem partii marksistowsko-leninowskiej. Po trzecie, głównym, wstępnym warunkiem powstania ekonomiki socjali-stycznej jest zburzenie państwa burżuazyjnego i usta­nowienie dyktatury proletariatu w toku rewolucji so­cjalistycznej. Zadanie rewolucji burżuazyjnej natomiast sprowadza się do likwidacji pozostałości starego ustro­ju, utorowania drogi dla dalszego wzrostu kapitalizmu, stworzenia warunków zapewniających zgodność mię­dzy władzą państwową a kapitalistyczną ekonomiką powstałą już w łonie feudalizmu. W przeciwień­stwie do tego powstanie ekonomiki socjalistycznej roz­poczyna się dopiero od zdobycia władzy politycznej przez klasę robotniczą. Przewrót polityczny poprzedza tu przewrót ekonomiczny. Przy tym spośród wszyst­kich przewrotów, jakie zna historia, przejście od eko­nomiki kapitalistycznej do ekonomiki socjalizmu sta­nowi najgłębszy przewrót w stosunkach społecznych między ludźmi. Może być on dokonany tylko poprzez rewolucyjne zburzenie burżuazyjnych stosunków pro­dukcji, likwidację kapitalistycznej własności prywatnej i zastąpienie jej własnością socjalistyczną. Wszystko to można przeprowadzić tylko drogą rewolucji socjali­stycznej i ustanowienia dyktatury proletariatu.Oczywista więc jest całkowita bezpodstawność teorii — głoszonych przez ideologów burżuazji, reformistów i rewizjonistów — o ewolucyjnym żywiołowym prze­rastaniu kapitalizmu w socjalizm. Współcześni rewizjo­niści otwarcie odstępują od materializmu historycznego, twierdząc, że socjalizm powstaje w wyniku demokracji burżuazyjnej i uświadomienia „wolności jednostki” w społeczeństwie burżuazyjnym. Uważają oni przy tym wzrost kapitalizmu państwowo-monopolistycznego za dowód, że „ludzkość… wkracza w erę socjalizmu”, a w samych formach kapitalizmu państwowego dopa­trują się gotowych elementów ekonomiki socjalistycz­nej.

[Głosów:1    Średnia:5/5]

Comments

comments