stosunki między klasą robotniczą i chłopską
Polityka partii i państwa mająca na celu wszechstronny rozwój własności socjalistycznej gwarantuje również dalsze doskonalenie takiego rodzaju stosunków produkcji, jak wzajemne stosunki między klasami, grupami społecznymi, proces wymiany ich działalności produkcyjnej.Stopniowe zbliżanie się dwóch form własności socjalistycznej i przekształcanie się ich w jednolitą, ogólnonarodową własność komunistyczną oznacza również prawidłowy proces umacniania się i rozwoju współpracy ekonomicznej robotników i chłopów, zacierania się podziału klasowego.Rozwój stosunków produkcji między klasą robotniczą i chłopstwem, między miastem i wsią, znajduje wyraz w coraz większym utrwalaniu się więzi ekonomicznych między przemysłem i rolnictwem. Reorganizacja MTS ma właśnie na celu umocnienie bezpośredniego charakteru tych związków. W okresie najbliższych 7 lat przemysł socjalistyczny dostarczy rolnictwu olbrzymią ilość różnorodnego sprzętu technicznego. Zostanie też zakończona elektryfikacja wszystkich kołchozów oraz elektryfikacja sowchozów i RTS. Do umocnienia więzi między miastem i wsią przyczyni się także bardziej planowe rozmieszczenie sił wytwórczych oraz pogłębienie specjalizacji i kooperacji, które rozwijać się będą zarówno w ramach przemysłu i w ramach rolnictwa, jak i między nimi.Nowy okres rozwoju naszego społeczeństwa cechuje dalsze zacieranie się granic nie tylko między klasą robotniczą i chłopstwem, lecz także między nimi i inteligencją, doskonalenie stosunków między pracownikami umysłowymi i fizycznymi. W procesie socjalistycznej współpracy wolnych od wyzysku pracowników będą się coraz bardziej zacierać istotne różnice między pracą umysłową i fizyczną, sama zaś praca przekształci się w najważniejszą życiową potrzebę człowieka.Pogłębiają się też i rozwijają takie formy wymiany działalności produkcyjnej — występujące tylko w ustroju socjalistycznym — jak socjalistyczne współzawodnictwo, masowe racjonalizatorstwo i wynalazczość. Nowym etapem rozwoju socjalistycznego współzawodnictwa jest ruch o uzyskanie miana przodownika albo miana brygady pracy komunistycznej. Ruch ten, zrodzony z inicjatywy komunistów i komsomolców w przededniu XXI Zjazdu partii, rozwija się obecnie w całym kraju.Partia i państwo radzieckie uważa, że dla rozwoju socjalistycznych stosunków produkcji na obecnym etapie ma ogromne znaczenie wykorzystanie wszystkich dźwigni oddziaływania na życie gospodarcze — związanych z prawem wartości, ze stosunkami towarowo–pieniężnymi.W referatach wygłoszonych na Plenum KC KPZR w grudniu 1958 roku oraz na XXI Zjeździe KPZR N. S. Chruszczow uzasadnił tezę, że rozwijanie stosunków towarowych nie tylko nie jest sprzeczne z naszym dążeniem do komunizmu, lecz, na odwrót, pomaga nam. Wyrazem lepszego wykorzystywania stosunków towa-rowo-pieniężnych w praktyce budownictwa komunistycznego jest udoskonalenie rozrachunku gospodarczego w przemyśle, podnoszenie ekonomicznej efektywności inwestycji w gospodarce narodowej, wprowadzenie rozrachunku gospodarczego w produkcji rolnej, wzrost pieniężnej formy opłacania pracy kołchoźników obok opłaty w naturze.W związku z reorganizacją MTS całkowicie zanikła „naturalna” forma więzi ekonomicznych między państwem i kołchozami. Partia i rząd radziecki dokonały poważnych posunięć w dziedzinie systemu podatkowego i systemu skupu. W związku z tym zniesione zostały obowiązkowe dostawy artykułów rolnych, państwo nabywa je wyłącznie w drodze skupu i po cenach znacznie wyższych od cen dotychczasowych. Wszystko to ogromnie przyczynia się do rozwoju ekonomicznych więzi między miastem i wsią, sprzyja racjonalnej organizacji produkcji, pozwala obniżyć koszty własne produkcji, stwarza materialne bodźce do pracy.Partia komunistyczna nieustannie udoskonala formy podziału. Siedmioletni plan rozwoju gospodarki narodowej ZSRR wysuwa na jedno z czołowych miejsc zadanie zakończenia rozpoczętej w ostatnich latach regulacji płac robotników i pracowników umysłowych we wszystkich gałęziach gospodarki narodowej. Zamierza się podnieść płacę roboczą robotników i pracowników umysłowych nisko i średnio wynagradzanych. W ten sposób zostanie zmniejszona rozpiętość między poszczególnymi grupami pracowników.XXI Zjazd KPZR szczególnie dużo uwagi poświęcił kwestii podziału wytwórczych dóbr materialnych i duchowych między wszystkich członków społeczeństwa. Na zjeździe wykazano zasadniczą przeciwstawność ekonomicznych stosunków podziału w ustroju kapitalistycznym, opartych na wyzysku, i istniejącego w społeczeństwie socjalistycznym systemu podziału według pracy — wykluczającego wyzysk i nierówność klasową, opartego na jednakowym stosunku wszystkich ludzi pracy do środków produkcji.Formy i zasady podziału są uzależnione od sposobu produkcji oraz od ilości produktów wytworzonych przez społeczeństwo. Poziom rozwoju sił wytwórczych społeczeństwa socjalistycznego nie umożliwia jeszcze wytwarzania dóbr materialnych i duchowych w takiej ilości, która by pozwalała zastosować podział według potrzeb. Dlatego też w ustroju socjalistycznym, a także w okresie rozwiniętego budownictwa komunizmu podstawą podziału dóbr społecznych może i powinna być jedynie zasada: od każdego według jego zdolności, każdemu według pracy. Równy podział podważyłby materialne bodźce, przyczyniające się do podnoszenia wydajności pracy. Natomiast podział według pracy zapewnia materialne zainteresowanie ludzi w rezultacie ich pracy, jest silnym bodźcem skłaniającym pracownika do zwiększenia produkcji i podnoszenia swoich kwalifikacji. Ma on również ogromne znaczenie wychowawcze, czyniąc bowiem pracę powszechną i obowiązkową, wychowuje ludzi w duchu socjalistycznej dyscypliny. Partia Komunistyczna i państwo radzieckie stale udoskonalają formy i metody stosowania zasady materialnego zainteresowania we wszystkich gałęziach gospodarki narodowej. Plenum KC KPZR w czerwcu 1959 r., mając na uwadze zwiększenie materialnego zainteresowania pracowników przemysłu, budownictwa, transportu, organizacji naukowo-badawczych, biur projektowych i konstrukcyjnych w technicznym doskonaleniu produkcji, zaplanowało szereg poważnych posunięć. Celem ich jest stworzenie ekonomicznych bodźców zachęcających do wprowadzania nowej techniki i technologii, kompleksowej mechanizacji i automatyzacji produkcji w przemyśle i budownictwie. „Przejście do podziału według potrzeb — stwierdza uchwała XXI Zjazdu — dokonywać się będzie stopniowo, w miarę rozwoju sił wytwórczych, kiedy wytworzy się obfitość wszystkich niezbędnych artykułów spożycia i kiedy wszyscy ludzie dobrowolnie i niezależnie od ilości otrzymywanych dóbr materialnych będą pracowaliwedług swych zdolności, świadomi, że jest to niezbędne dla społeczeństwa” .Ważną przesłanką stopniowego przechodzenia do komunistycznej zasady podziału są zwiększające się stale w ustroju socjalistycznym, świadczenia socjalne, ogromne sumy przekazywane społeczeństwu w formie emerytur, zasiłków dla matek wielodzietnych, stypendiów dla osób uczących się, wydatków na budowę i utrzymanie szkół, szpitali, klubów, żłobków i przedszkoli, internatów oraz innych instytucji kulturalno-bytowych.Proces ten rozwijający się pod kierunkiem partii — rosnące zaspokajanie potrzeb ludzi pracy ze środków pochodzących ze społecznych funduszów spożycia — nazwał N. S. Chruszczow prawdziwie komunistyczną drogą podnoszenia dobrobytu narodu.Nieustannie zwiększają się wydatki państwa radzieckiego na wypłacanie ludziom pracy różnych zasiłków i ulg. Na przykład w 1937 r. wydatkowano na te cele 32 miliardy rubli, w 1940 r. — 42 miliardy rubli, w 1946 r. — 154 miliardy rubli, w 1956 r. — 169 miliardów rubli, w 1957 r. — 192 miliardy rubli, a w 1958 roku — 215 miliardów rubli. W roku 1965 wydatki na zasiłki, ulgi i tym podobne będą wynosić 360 miliardów rubli. Oznacza to, że każdy człowiek pracy oprócz indywidualnej płacy roboczej otrzyma ze społecznych funduszów spożycia 3 800 rubli rocznie. Ponadto państwo wydatkuje rocznie na budowę mieszkań, szkół, instytucji kulturalno-bytowych i służby zdrowia ponad 800 rubli w przeliczeniu na jednego pracującego.Podjęte w ostatnim czasie uchwały KC KPZR i Rady Ministrów ZSRR — o dalszym rozwoju i polepszeniu żywienia zbiorowego, o środkach prowadzących do poprawy w dziedzinie obsługi ludności od strony bytowej, o rozwijaniu sieci szkół, internatów, przedszkoli, dzieciń-ców itp., o podniesieniu poziomu wychowania i obsługi lekarskiej dzieci w wieku przedszkolnym, o płatnych urlopach dla pracowników studiujących na studiach zaocznych lub w szkołach wieczorowych, średnich albo wyższych itd. — mają na celu rozwijanie cech podziału komunistycznego w okresie rozwiniętego budownictwa komunizmu.Nieustanna troska partii komunistycznej i rządu radzieckiego znajduje dobitny wyraz również w tym, że XXI Zjazd zaplanował wzrost dochodu narodowego w ciągu siedmiolecia o 62—65%, a funduszu spożycia —60—63%. Realne więc dochody robotników i pracowników umysłowych zwiększą się w tym okresie w przeliczeniu na jednego pracującego przeciętnie o 40%. A realne dochody kołchoźników — co najmniej o 40%. W najbliższych latach zniesione zostaną podatki płacone przez ludność. Poza tym obok wzrostu dobrobytu masy pracujące ZSRR korzystać będą w niedalekiej przyszłości z najkrótszego w świecie dnia roboczegonajkrótszego tygodnia roboczego. W okresie siedmioletnim otrzymają one w miastach i osiedlach robotniczych 650—660 milionów metrów kwadratowych nowej powierzchni mieszkalnej, a na wsi — 7 milionów nowych domów. O niebywałym rozmachu budownictwa mieszkaniowego, realizowanego obecnie przez państwo radzieckie, świadczy chociażby taki fakt, że jeszcze w 1956 r. ogólne zasoby mieszkaniowe w miastach wynosiły 670 milionów metrów kwadratowych.Wszystko to jest możliwe tylko w ustroju socjalistycznym i jedynie na podstawie rozwoju socjalistycznego sposobu produkcji.W ścisłym związku z planami budownictwa komunistycznego XXI Zjazd KPZR opracował program wszechstronnego rozwoju i doskonalenia stosunków socjalistycznej pomocy wzajemnej między państwami wchodzącymi w skład obozu socjalistycznego. Zjazd sformułował niezmiernie ważną teoretyczną i polityczną tezę mniej lub bardziej jednoczesnym przechodzeniu krajów tego obozu do wyższej fazy społeczeństwa komunistycznego. Wniosek ten opiera się na działaniu prawa planowego, proporcjonalnego rozwoju w całym światowym systemie socjalistycznym, na pogłębiającym się nowym, socjalistycznym podziale pracy między wchodzącymi w skład tego systemu państwami, na ich stale umacniającej się i rozszerzającej braterskiej współpracy.Zgodnie z tym we wszystkich państwach socjalistycznych wzrastać będzie nie tylko rola funkcji gospodarczo–organizacyjnej, lecz także rola nowej funkcji zewnętrznej — funkcji organizującej wzajemną współpracę krajów socjalizmu w dziedzinie ekonomicznej, politycznej kulturalnej.A zatem cała historia społeczeństwa radzieckiego, cała nasza polityka, pomyślne rozwiązywanie wewnętrznych i zewnętrznych zadań budownictwa socjalistycznego i komunistycznego — wszystko świadczy przekonywająco o przeobrażającej i stale zwiększającej się roli polityki partii komunistycznej, o szczególnej ekonomicznej roli radzieckiego państwa socjalistycznego. „Podstawowym warunkiem pomyślnego wykonania 7-let-niego planu rozwoju gospodarki narodowej ZSRR — czytamy we „Wskaźnikach rozwoju gospodarki narodowej ZSRR na lata 1959—1965″ — jest dalsze umacnianie naszego państwa, rozszerzenie jego gospodarczo–organizacyjnej i kulturalno-wychowawczej działalności” .