stosunki między klasą robotniczą i chłopską

stosunki  między klasą robotniczą i chłopską

Polityka partii i państwa mająca na celu wszech­stronny rozwój własności socjalistycznej gwarantuje również dalsze doskonalenie takiego rodzaju stosunków produkcji, jak wzajemne stosunki między klasami, gru­pami społecznymi, proces wymiany ich działalności pro­dukcyjnej.Stopniowe zbliżanie się dwóch form własności socja­listycznej i przekształcanie się ich w jednolitą, ogólno­narodową własność komunistyczną oznacza również prawidłowy proces umacniania się i rozwoju współpra­cy ekonomicznej robotników i chłopów, zacierania się podziału klasowego.Rozwój stosunków produkcji między klasą robotniczą i chłopstwem, między miastem i wsią, znajduje wyraz w coraz większym utrwalaniu się więzi ekonomicznych między przemysłem i rolnictwem. Reorganizacja MTS ma właśnie na celu umocnienie bezpośredniego cha­rakteru tych związków. W okresie najbliższych 7 lat przemysł socjalistyczny dostarczy rolnictwu olbrzymią ilość różnorodnego sprzętu technicznego. Zostanie też zakończona elektryfikacja wszystkich kołchozów oraz elektryfikacja sowchozów i RTS. Do umocnienia więzi między miastem i wsią przyczyni się także bardziej pla­nowe rozmieszczenie sił wytwórczych oraz pogłębienie specjalizacji i kooperacji, które rozwijać się będą za­równo w ramach przemysłu i w ramach rolnictwa, jak i między nimi.Nowy okres rozwoju naszego społeczeństwa cechuje dalsze zacieranie się granic nie tylko między klasą ro­botniczą i chłopstwem, lecz także między nimi i inteli­gencją, doskonalenie stosunków między pracownikami umysłowymi i fizycznymi. W procesie socjalistycznej współpracy wolnych od wyzysku pracowników będą się coraz bardziej zacierać istotne różnice między pracą umysłową i fizyczną, sama zaś praca przekształci się w najważniejszą życiową potrzebę człowieka.Pogłębiają się też i rozwijają takie formy wymiany działalności produkcyjnej — występujące tylko w ustro­ju socjalistycznym — jak socjalistyczne współzawod­nictwo, masowe racjonalizatorstwo i wynalazczość. No­wym etapem rozwoju socjalistycznego współzawodnic­twa jest ruch o uzyskanie miana przodownika albo mia­na brygady pracy komunistycznej. Ruch ten, zrodzony z inicjatywy komunistów i komsomolców w przededniu XXI Zjazdu partii, rozwija się obecnie w całym kraju.Partia i państwo radzieckie uważa, że dla rozwoju socjalistycznych stosunków produkcji na obecnym eta­pie ma ogromne znaczenie wykorzystanie wszystkich dźwigni oddziaływania na życie gospodarcze — zwią­zanych z prawem wartości, ze stosunkami towarowo–pieniężnymi.W referatach wygłoszonych na Plenum KC KPZR w grudniu 1958 roku oraz na XXI Zjeździe KPZR N. S. Chruszczow uzasadnił tezę, że rozwijanie stosun­ków towarowych nie tylko nie jest sprzeczne z naszym dążeniem do komunizmu, lecz, na odwrót, pomaga nam. Wyrazem lepszego wykorzystywania stosunków towa-rowo-pieniężnych w praktyce budownictwa komuni­stycznego jest udoskonalenie rozrachunku gospodarcze­go w przemyśle, podnoszenie ekonomicznej efektywno­ści inwestycji w gospodarce narodowej, wprowadzenie rozrachunku gospodarczego w produkcji rolnej, wzrost pieniężnej formy opłacania pracy kołchoźników obok opłaty w naturze.W związku z reorganizacją MTS całkowicie zanikła „naturalna” forma więzi ekonomicznych między pań­stwem i kołchozami. Partia i rząd radziecki dokonały poważnych posunięć w dziedzinie systemu podatkowe­go i systemu skupu. W związku z tym zniesione zostały obowiązkowe dostawy artykułów rolnych, państwo na­bywa je wyłącznie w drodze skupu i po cenach znacz­nie wyższych od cen dotychczasowych. Wszystko to ogromnie przyczynia się do rozwoju ekonomicznych więzi między miastem i wsią, sprzyja racjonalnej orga­nizacji produkcji, pozwala obniżyć koszty własne pro­dukcji, stwarza materialne bodźce do pracy.Partia komunistyczna nieustannie udoskonala formy podziału. Siedmioletni plan rozwoju gospodarki naro­dowej ZSRR wysuwa na jedno z czołowych miejsc za­danie zakończenia rozpoczętej w ostatnich latach regu­lacji płac robotników i pracowników umysłowych we wszystkich gałęziach gospodarki narodowej. Zamierza się podnieść płacę roboczą robotników i pracowników umysłowych nisko i średnio wynagradzanych. W ten sposób zostanie zmniejszona rozpiętość między poszcze­gólnymi grupami pracowników.XXI Zjazd KPZR szczególnie dużo uwagi poświęcił kwestii podziału wytwórczych dóbr materialnych i du­chowych między wszystkich członków społeczeństwa. Na zjeździe wykazano zasadniczą przeciwstawność eko­nomicznych stosunków podziału w ustroju kapitalistycz­nym, opartych na wyzysku, i istniejącego w społeczeń­stwie socjalistycznym systemu podziału według pracy — wykluczającego wyzysk i nierówność klasową, opartego na jednakowym stosunku wszystkich ludzi pracy do środków produkcji.Formy i zasady podziału są uzależnione od sposobu produkcji oraz od ilości produktów wytworzonych przez społeczeństwo. Poziom rozwoju sił wytwórczych społe­czeństwa socjalistycznego nie umożliwia jeszcze wytwa­rzania dóbr materialnych i duchowych w takiej ilości, która by pozwalała zastosować podział według potrzeb. Dlatego też w ustroju socjalistycznym, a także w okresie rozwiniętego budownictwa komunizmu podstawą po­działu dóbr społecznych może i powinna być jedynie za­sada: od każdego według jego zdolności, każdemu we­dług pracy. Równy podział podważyłby materialne bodź­ce, przyczyniające się do podnoszenia wydajności pracy. Natomiast podział według pracy zapewnia materialne zainteresowanie ludzi w rezultacie ich pracy, jest silnym bodźcem skłaniającym pracownika do zwiększenia pro­dukcji i podnoszenia swoich kwalifikacji. Ma on również ogromne znaczenie wychowawcze, czyniąc bowiem pracę powszechną i obowiązkową, wychowuje ludzi w duchu socjalistycznej dyscypliny. Partia Komunistyczna i pań­stwo radzieckie stale udoskonalają formy i metody stoso­wania zasady materialnego zainteresowania we wszyst­kich gałęziach gospodarki narodowej. Plenum KC KPZR w czerwcu 1959 r., mając na uwadze zwiększenie ma­terialnego zainteresowania pracowników przemysłu, budownictwa, transportu, organizacji naukowo-badaw­czych, biur projektowych i konstrukcyjnych w technicz­nym doskonaleniu produkcji, zaplanowało szereg po­ważnych posunięć. Celem ich jest stworzenie ekono­micznych bodźców zachęcających do wprowadzania no­wej techniki i technologii, kompleksowej mechanizacji i automatyzacji produkcji w przemyśle i budownictwie. „Przejście do podziału według potrzeb — stwierdza uchwała XXI Zjazdu — dokonywać się będzie stopnio­wo, w miarę rozwoju sił wytwórczych, kiedy wytworzy się obfitość wszystkich niezbędnych artykułów spożycia i kiedy wszyscy ludzie dobrowolnie i niezależnie od ilo­ści otrzymywanych dóbr materialnych będą pracowaliwedług swych zdolności, świadomi, że jest to niezbędne dla społeczeństwa” .Ważną przesłanką stopniowego przechodzenia do ko­munistycznej zasady podziału są zwiększające się stale w ustroju socjalistycznym, świadczenia socjalne, ogrom­ne sumy przekazywane społeczeństwu w formie eme­rytur, zasiłków dla matek wielodzietnych, stypendiów dla osób uczących się, wydatków na budowę i utrzy­manie szkół, szpitali, klubów, żłobków i przedszkoli, internatów oraz innych instytucji kulturalno-bytowych.Proces ten rozwijający się pod kierunkiem partii — rosnące zaspokajanie potrzeb ludzi pracy ze środków pochodzących ze społecznych funduszów spożycia — nazwał N. S. Chruszczow prawdziwie komunistyczną drogą podnoszenia dobrobytu narodu.Nieustannie zwiększają się wydatki państwa radziec­kiego na wypłacanie ludziom pracy różnych zasiłków i ulg. Na przykład w 1937 r. wydatkowano na te cele 32 miliardy rubli, w 1940 r. — 42 miliardy rubli, w 1946 r. — 154 miliardy rubli, w 1956 r. — 169 mi­liardów rubli, w 1957 r. — 192 miliardy rubli, a w 1958 roku — 215 miliardów rubli. W roku 1965 wydatki na zasiłki, ulgi i tym podobne będą wynosić 360 miliardów rubli. Oznacza to, że każdy człowiek pracy oprócz indy­widualnej płacy roboczej otrzyma ze społecznych fun­duszów spożycia 3 800 rubli rocznie. Ponadto państwo wydatkuje rocznie na budowę mieszkań, szkół, instytu­cji kulturalno-bytowych i służby zdrowia ponad 800 ru­bli w przeliczeniu na jednego pracującego.Podjęte w ostatnim czasie uchwały KC KPZR i Rady Ministrów ZSRR — o dalszym rozwoju i polepszeniu żywienia zbiorowego, o środkach prowadzących do po­prawy w dziedzinie obsługi ludności od strony bytowej, o rozwijaniu sieci szkół, internatów, przedszkoli, dzieciń-ców itp., o podniesieniu poziomu wychowania i obsługi lekarskiej dzieci w wieku przedszkolnym, o płatnych urlopach dla pracowników studiujących na studiach za­ocznych lub w szkołach wieczorowych, średnich albo wyższych itd. — mają na celu rozwijanie cech podziału komunistycznego w okresie rozwiniętego budownictwa komunizmu.Nieustanna troska partii komunistycznej i rządu ra­dzieckiego znajduje dobitny wyraz również w tym, że XXI Zjazd zaplanował wzrost dochodu narodowego w ciągu siedmiolecia o 62—65%, a funduszu spożycia —60—63%. Realne więc dochody robotników i pracow­ników umysłowych zwiększą się w tym okresie w prze­liczeniu na jednego pracującego przeciętnie o 40%. A realne dochody kołchoźników — co najmniej o 40%. W najbliższych latach zniesione zostaną podatki płaco­ne przez ludność. Poza tym obok wzrostu dobrobytu masy pracujące ZSRR korzystać będą w niedalekiej przyszłości z najkrótszego w świecie dnia roboczegonajkrótszego tygodnia roboczego. W okresie siedmio­letnim otrzymają one w miastach i osiedlach robotni­czych 650—660 milionów metrów kwadratowych no­wej powierzchni mieszkalnej, a na wsi — 7 milionów nowych domów. O niebywałym rozmachu budownictwa mieszkaniowego, realizowanego obecnie przez państwo radzieckie, świadczy chociażby taki fakt, że jeszcze w 1956 r. ogólne zasoby mieszkaniowe w miastach wy­nosiły 670 milionów metrów kwadratowych.Wszystko to jest możliwe tylko w ustroju socjalistycz­nym i jedynie na podstawie rozwoju socjalistycznego sposobu produkcji.W ścisłym związku z planami budownictwa komuni­stycznego XXI Zjazd KPZR opracował program wszech­stronnego rozwoju i doskonalenia stosunków socjali­stycznej pomocy wzajemnej między państwami wcho­dzącymi w skład obozu socjalistycznego. Zjazd sformu­łował niezmiernie ważną teoretyczną i polityczną tezę mniej lub bardziej jednoczesnym przechodzeniu kra­jów tego obozu do wyższej fazy społeczeństwa komuni­stycznego. Wniosek ten opiera się na działaniu prawa planowego, proporcjonalnego rozwoju w całym świato­wym systemie socjalistycznym, na pogłębiającym się nowym, socjalistycznym podziale pracy między wcho­dzącymi w skład tego systemu państwami, na ich stale umacniającej się i rozszerzającej braterskiej współpracy.Zgodnie z tym we wszystkich państwach socjalistycz­nych wzrastać będzie nie tylko rola funkcji gospodarczo–organizacyjnej, lecz także rola nowej funkcji zewnętrz­nej — funkcji organizującej wzajemną współpracę kra­jów socjalizmu w dziedzinie ekonomicznej, politycznej kulturalnej.A zatem cała historia społeczeństwa radzieckiego, ca­ła nasza polityka, pomyślne rozwiązywanie wewnętrz­nych i zewnętrznych zadań budownictwa socjalistycz­nego i komunistycznego — wszystko świadczy przeko­nywająco o przeobrażającej i stale zwiększającej się roli polityki partii komunistycznej, o szczególnej ekonomicz­nej roli radzieckiego państwa socjalistycznego. „Pod­stawowym warunkiem pomyślnego wykonania 7-let-niego planu rozwoju gospodarki narodowej ZSRR — czytamy we „Wskaźnikach rozwoju gospodarki narodo­wej ZSRR na lata 1959—1965″ — jest dalsze umacnia­nie naszego państwa, rozszerzenie jego gospodarczo–organizacyjnej i kulturalno-wychowawczej działalno­ści” .

[Głosów:1    Średnia:3/5]

Comments

comments