Sojusz robotników

Sojusz robotników

Ekonomiczna konieczność istnienia sojuszu robotni­ków i chłopów wynika stąd, że wspólnota zasadniczych materialnych interesów ekonomicznych tych dwóch klas rodzi również wspólnotę ich interesów politycznych. Tylko w jedności, w klasowym politycznym sojuszu — przy hegemonii proletariatu — robotnicy i chłopi mogą uwolnić się od kapitalistycznej niewoli, zbudować so­cjalizm, a tym samym zapewnić sobie dostatnie i kul­turalne życie. Ekonomiczna konieczność sojuszu robot­ników i chłopów wypływa również z tego, że stanowi on siłę społeczną, która w toku rewolucji socjalistycz­nej może przezwyciężyć opór klasy kapitalistów, sprze­ciwiających się wymogom ekonomicznego prawa zgod­ności stosunków produkcji z charakterem sił wytwór­czych. Robotnicy i chłopi stanowią większość ludności każdego kraju kapitalistycznego i od nich głównie w ostatecznym wyniku zależy likwidacja kapitalizmu, zwycięstwo rewolucji socjalistycznej. Siła i zorganizo­wanie mas ludowych, stopień ich zespolenia wokół par­tii komunistycznej, wywiera przemożny wpływ na po­stępowanie obalonych klas, na długotrwałość i ostrość ich oporu.Po zwycięstwie rewolucji socjalistycznej znaczenie sojuszu robotniczo-chłopskiego jeszcze bardziej wzrasta. Wyłaniające się przed społeczeństwem w okresie przej­ściowym olbrzymie zadania — których treścią jest nie tylko zapewnienie warunków politycznych dla przeo­brażeń ekonomicznych mających na celu zbudowanie socjalizmu, lecz także bezpośrednia organizacja same­go procesu budowy socjalistycznej ekonomiki — nie mogą być pomyślnie rozwiązane bez dalszego rozsze­rzenia i umocnienia sojuszu robotników i chłopów. Przy tym sojusz ten może się rozwijać jedynie wtedy, gdy udoskonala się jego podstawy ekonomiczne. Oznacza to, że sojusz robotniczo-chłopski, będący jednym z głów­nych warunków zwycięstwa socjalistycznego sposobu produkcji, z kolei sam jest uwarunkowany konieczno­ścią powstania, ukształtowania i utrwalenia tego sposo­bu produkcji jako niepodzielnie panującego. Sojusz ro­botników i chłopów po zwycięstwie rewolucji socjali­stycznej umacnia się i rozwija w miarę tego, jak w eko­nomice socjalizm zwycięża kapitalizm, potem jednak rozwija się już na swojej własnej podstawie.W wyniku niezmiernie głębokich zmian w ekono­micznej i klasowej strukturze społeczeństwa radziec­kiego, w wyniku socjalistycznej industrializacji kraju i kolektywizacji rolnictwa oraz całkowitego wyparcia elementów kapitalistycznych z ekonomiki i ugruntowa­nia się niepodzielnego panowania socjalistycznych sto­sunków produkcji sojusz robotników i chłopów osiąg­nął nowy szczebel, przekształcił się w przyjaźń tych dwóch klas. Przyjaźń ta wyrosła głównie na gruncie ogólnonarodowej państwowej własności socjalistycznej, która jest ucieleśnieniem całkowitej zgodności, zespole­nia się zasadniczych interesów ekonomicznych robotni­ków i chłopów, ich realnej ekonomicznej równości w stosunku do podstawowych, decydujących środków produkcji dóbr materialnych. Ogólnonarodowa, pań­stwowa własność jest niewzruszonym fundamentem ekonomicznym sojuszu robotników i chłopów, politycz­nej jedności całego społeczeństwa socjalistycznego. Eko­nomiczny sojusz robotników i chłopów znajduje mate­rialny wyraz w kołchozowej własności socjalistycznej, stworzonej i rozwijanej nie tylko przez chłopstwo koł­chozowe, ale także i przez klasę robotniczą, przez cały naród radziecki, przez państwo socjalistyczne.Wszystko to dotyczy jeszcze w większej mierze okre­su stopniowego przechodzenia od socjalizmu do komu­nizmu. Z jednej strony rola sojuszu robotników i chło­pów wzrasta, ponieważ istnieje potrzeba — w celu stworzenia materialno-technicznej bazy komunizmu — dalszego spotęgowania aktywności wszystkich ludzi pra­cy, i to zwłaszcza w dziedzinie produkcji materialnej, Z drugiej strony, owa aktywność jest tym większa, a jej rezultaty tym bardziej efektywne, im trwalsza jest eko­nomiczna podstawa sojuszu robotników i chłopów. Dla­tego właśnie partia komunistyczna w walce o dalszy rozwój i podniesienie siły klasowego sojuszu robotni­ków i chłopów bierze pod uwagę — podobnie jak po­przednio — konieczność wszechstronnego umacniania jego bazy ekonomicznej, a więc ekonomicznej podsta­wy rozwoju całego społeczeństwa socjalistycznego zdą­żającego do komunizmu. Olbrzymie znaczenie pod tym względem miały i mają opracowane (poczynając od Wrześniowego Plenum KC KPZR w 1953 r.) poważne środki prowadzące do wydatnego podniesienia poziomu rolnictwa.Lenin rozwijając twórczo marksistowską naukę o dyk­taturze proletariatu wykazał, że naczelną jej zasadą jest sojusz klasy robotniczej i chłopstwa, że szczególna ce­cha tego sojuszu polega na kierowniczej roli klasy ro­botniczej w stosunku do chłopstwa, jako klasy najbar­dziej zorganizowanej, konsekwentnie rewolucyjnej i związanej z najbardziej przodującymi formami gospo­darki.W radach, powstałych jako wynik rewolucyjnej twór­czości mas, odkrył Lenin państwową formę soju­szu robotników i chłopów.W miarę rozwoju ekonomiki socjalistycznej i zmian dokonujących się w klasowej strukturze naszego społe­czeństwa rozwijały się również rady, doskonaliły się formy politycznego sojuszu robotników i chło­pów. W wyniku tych zmian nastąpiło przekształcenie się rad delegatów robotniczych, chłopskich i żołnier­skich w rady delegatów ludu pracującego. W poprzed­nich radach znajdował swe odbicie fakt, iż chłopstwo pozostawało jeszcze klasą drobnych wytwórców towa­rowych, których praca opierała się na indywidualnej własności prywatnej, i nie było klasą socjalistyczną. Poprzednie rady nie dopuszczały do organów władzy politycznej obalonych, lecz stawiających jeszcze za­cięty opór klas wyzyskiwaczy. Rady delegatów ludu pracującego wprowadzone na mocy Konstytucji Ra­dzieckiej w 1936 roku — konstytucji zwycięskiego so­cjalizmu — dowodzą likwidacji wszystkich klas wyzy­skiwaczy, przekształcenia się chłopstwa w socjalistycz­ną klasę chłopstwa kołchozowego, przekształcenia się społeczeństwa radzieckiego w socjalistyczne społeczeń­stwo równouprawnionych wytwórców, w społeczeństwo ludzi pracy. Okresowi przejściowemu od kapitalizmu do socjalizmu odpowiadały rady delegatów robotni­czych, chłopskich i żołnierskich, okresowi przechodze­nia od socjalizmu do komunizmu odpowiadają rady delegatów ludu pracującego.Najpełniejszym i najgłębszym ucieleśnieniem poli­tycznego sojuszu robotników i chłopów jest partia ko­munistyczna — kierownicza siła systemu dyktatury proletariatu. Cała działalność KPZR wyraża zasadnicze interesy robotników i chłopów, wszystkich ludzi pracy. Komunistyczna partia jest partią robotników i chłopów, czego potwierdzeniem jest nie tylko jej rola i działal­ność, ale i statut. Statut KPZR głosi: „Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego jest dobrowolnym, bojo­wym związkiem ludzi wspólnej idei — komunistów, zorganizowanym spośród klasy robotniczej, pracujących chłopów i pracującej inteligencji”.Oczywiście nie oznacza to, że partia komunistyczna przestała być czołowym zorganizowanym oddziałem kla­sy robotniczej ZSRR, najwyższą formą jej organizacji klasowej, jak stwierdzał Statut uchwalony na XVIII Zjeździe Partii w 1939 roku. Od czasu zlikwidowania klas wyzyskiwaczy i powstania społeczeństwa socjali­stycznego sztandar klasy robotniczej i jej partii stał się sztandarem radzieckiego chłopstwa kołchozowego i ra­dzieckiej inteligencji na zawsze. A zatem Komunistycz­na Partia Związku Radzieckiego, pozostając przede wszystkim czołowym oddziałem klasy robotniczej, jest w warunkach socjalizmu awangardą całego narodu ra­dzieckiego, czołowym oddziałem wszystkich ludzi pra­cy. W społeczeństwie socjalistycznym zasadnicze inte­resy wszystkich grup społecznych są zgodne, nie ma więc bazy społecznej dla wielopartyjności. KPZR była, jest i będzie jedyną inspirującą, organizującą i kierow­niczą siłą narodu radzieckiego w okresie budownictwa komunistycznego.To, że partia komunistyczna jest awangardą całego narodu radzieckiego, stanowi nie tylko o trwałości soju­szu robotników i chłopów, lecz także o moralno-politycznej jedności społeczeństwa so­cjalistycznego. Istnienie i umacnianie się tej je­dności jest jedną z najważniejszych cech szczególnych decydującego oddziaływania ekonomiki na życie poli­tyczne w społeczeństwie socjalistycznym.Zwycięstwo socjalistycznych stosunków ekonomicz­nych spowodowało zasadniczą zmianę struktury klaso­wej społeczeństwa radzieckiego, doprowadziło do likwi­dacji wszystkich klas wyzyskiwaczy i powstania no­wych, socjalistycznych klas robotników i chłopów, no­wej ludowej inteligencji. W związku z tym zmienił się również charakter stosunków politycznych w społe­czeństwie.Pod względem swego charakteru stosunki polityczne dzielą się na następujące typy: a) stosunki panowania i ujarzmienia (dyktatura jakiejś klasy w stosunku do klasy — antagonisty); b) stosunki walki (między kla­sami antagonistycznymi); c) stosunki sojuszu (na przy­kład sojusz klasy robotniczej z podstawowymi masami chłopstwa i wszystkimi innymi warstwami ludzi pra­cy); d) stosunki kierownika i kierowanych (stosunek klasy robotniczej do chłopstwa i inteligencji w warun­kach socjalizmu). Po likwidacji klasy wyzyskiwaczy dyktatura proletariatu reprezentuje dwa ostatnie typy stosunków politycznych, czyli kierownictwo klasy ro­botniczej wobec chłopstwa i inteligencji na gruncie so­juszu i przyjaźni z nimi. Polityczna jedność społeczeń­stwa socjalistycznego, której wyrazem jest dyktatura klasy robotniczej, opiera się na wspólnocie zasadni­czych interesów ekonomicznych i politycznych wszyst­kich grup społecznych. Ideologiczną podstawą politycz­nej jedności społeczeństwa socjalistycznego jest mark-sizm-leninizm.Moralno-polityczna jedność narodu stanowi ogromną siłę napędową rozwoju społeczeństwa socjalistycznego. Jedność ta nie ogranicza się tylko do sfery ideologii,lecz znajduje wyraz przede wszystkim w realnych, praktycznych stosunkach politycznych między robotni­kami, chłopami i inteligencją, między nimi a partią i państwem. Wyrazem jej jest ogólnonarodowe uzna­nie i poparcie polityki partii komunistycznej, pomyślne wcielanie tej polityki w życie. Moralno-polityczna jed­ność narodu radzieckiego przejawia się w stale rosną­cych sukcesach budownictwa socjalistycznego i komu­nistycznego.Jednym z najbardziej jaskrawych dowodów wyku­tej przez partię moralno-politycznej jedności narodu radzieckiego, jego zespolenia wokół KPZR i władzy radzieckiej jest to, że w ZSRR nie ma faktów pociąga­nia do odpowiedzialności sądowej za przestępstwa poli­tyczne, nie ma więźniów politycznych. W tym właśnie przejawia się specyfika decydującego oddziaływania ekonomiki socjalistycznej, socjalistycznego bytu społecz­nego na politykę, na polityczną świadomość społeczeń­stwa. Ze wszystkich zjawisk wchodzących w skład nad­budowy polityka jest najbardziej bezpośrednio związa­na z ekonomiką, najszybciej odzwierciedlają się w niej zmiany zachodzące w bycie społecznym. Na obecnym etapie w dziedzinie politycznej została już osiągnięta zgodność między bytem społeczeństwa socjalistycznego i socjalistyczną świadomością mas. W dziedzinie moral­ności natomiast przeżytki kapitalizmu są bardziej ży­wotne, jeszcze się utrzymują. Dowodzi to nierówno-mierności rozwoju różnych form świadomości społecz­nej.Dalsze umacnianie się moralno-politycznej jedności społeczeństwa radzieckiego dokonuje się w drodze two­rzenia warunków umożliwiających zacieranie się grani­cy między klasą robotniczą, chłopstwem i inteligencją, w drodze likwidacji istotnych różnic między miastem i wsią, między pracą umysłową i fizyczną.Jednocześnie i w związku z umacnianiem się sojuszu klasy robotniczej i chłopstwa rozwija się również taka strona politycznej jedności społeczeństwa socjalistycz­nego, jak przyjaźń narodów ZSRR — jedna z naj­ważniejszych szczególnych cech ży­cia politycznego radzieckiego, socjali­stycznego, wielonarodowego społe­czeństwa.Jeśli sojusz robotników i chłopów charakteryzuje po­lityczne życie społeczeństwa radzieckiego z punktu wi­dzenia stosunków politycznych między klasami, stano­wiącymi jego części składowe, to przyjaźń między na­rodami charakteryzuje również życie polityczne, ale już z punktu widzenia wzajemnych stosunków między narodami i narodowościami tworzącymi społeczeństwo radzieckie. Braterskie stosunki przyjaźni łączące naro­dy Związku Radzieckiego są nierozerwalnie związane z opartym na zasadach proletariackiego internacjonali­zmu stosunkiem całego narodu radzieckiego do naro­dów innych krajów obozu sosjalistycznego, do ludzi pracy na całym świecie.Stosunki między narodami są stosunkami politycz­nymi, jako że na nie rzutują wzajemne stosunki klas wchodzących w skład tych narodów, toteż w ostatecz­nym wyniku wyrażają one stosunki klasowe związane z działalnością państwa. Sojusz robotników i chłopów jest trzonem moralno-politycznej jedności społeczeń­stwa radzieckiego. Dlatego też więź łącząca wszystkie strony tej jedności polega na tym, że stosunki przy­jaźni narodów są stosunkami różnych pod względem narodowości, lecz socjalistycznych pod względem cha­rakteru oddziałów klasy robotniczej, chłopstwa i inteli­gencji. Wszystkie te rodzaje stosunków politycznych mają wspólną podstawę, na którą składa się likwidacja własności prywatnej i klas wyzyskiwaczy, niepodzielne panowanie socjalistycznego sposobu produkcji, umac­nianie się dyktatury proletariatu przy kierowniczej roli partii komunistycznej.Ucieleśnieniem proletariackiego socjalistycznego in­ternacjonalizmu jest polityka narodowościowa naszej partii, zapewniająca równomierny rozwój wszystkich socjalistycznych narodów ZSRR na drodze do komuni­zmu. Na XXI Zjeździe KPZR stwierdzano, że w latach władzy radzieckiej masy pracujące republik wschod­nich dokonały skoku od stosunków patriarchalno-feu-dalnych do socjalizmu z pominięciem kapitalistycznego stadium rozwoju. Dzięki realizowaniu przez partię leni­nowskiej polityki narodowościowej globalna produkcja przemysłu wzrosła w roku 1958 w porównaniu z 1913: w Uzbekistanie — 17 razy, w Kazachstanie — 44 razy, w Gruzji — 35 razy, w Azerbajdżanie — 14 razy, w Kirgizji — 50 razy, w Tadżykistanie — 31 razy, w Armenii — 55 razy, w Turkmenii — 20 razy.Obecnie, w okresie rozwiniętego budownictwa ko­munizmu, polityka umacniania i rozwijania przyjaźni między wszystkimi narodami i narodowościami za­mieszkującymi ZSRR znajduje wyraz w siedmioletnim planie rozwoju społeczeństwa radzieckiego. W najbliż­szym siedmioleciu przewiduje się wyższe tempo roz­woju sił wytwórczych w rejonach wschodnich niż w ca­łym Związku Radzieckim. Rejony te otrzymają ponad 40% wszystkich nakładów inwestycyjnych. W ekono­mice rejonów wschodnich nastąpią jakościowe zmiany w rezultacie zwiększenia ich potencjału energetycznego i znacznego rozwoju kluczowych gałęzi przemysłu. W Kazachstanie na przykład, obok istniejącej już wy­soko rozwiniętej produkcji metali nieżelaznych i rzad­kich, organizuje się po raz pierwszy produkcję surów­ki żelaza, przy tym wytop stali ma wzrosnąć 15 razy. W Uzbekistanie znów zwiększy się 106 razy produkcja gazu. W ciągu siedmiolecia we wszystkich republikachszczególnie się rozwinie specjalizacja rolnictwa .

[Głosów:1    Średnia:5/5]

Comments

comments