Rozwój ekonomiczny państwa socjalistycznego

Rozwój ekonomiczny państwa socjalistycznego

Nakreśliwszy kierunek przekazywania funkcji orga­nów państwowych organizacjom społecznym, XXI Zjazd partii podkreślił: „Przejście poszczególnych funkcji z kompetencji organów państwowych do kompetencji organizacji społecznych nie osłabi roli socjalistycznego państwa w budowie komunizmu, lecz rozszerzy i umoc­ni polityczną podstawę społeczeństwa socjalistycznego, zagwarantuje dalszy rozwój demokracji socjalistycznej. Państwo radzieckie będzie mogło skoncentrować jesz­cze baczniejszą uwagę na rozwoju gospodarki, stano­wiącej materialną podstawę naszego ustroju”.Wzrastanie ekonomicznej roli państwa radzieckiego jest wynikiem nieustannego zwiększania się zadań bu­downictwa socjalistycznego i komunistycznego. Między socjalizmem i komunizmem nie ma żadnej bariery. Ko­munizm wyrasta z socjalizmu, jest jego bezpośrednią i prawidłową kontynuacją. Etap rozwiniętego budow­nictwa społeczeństwa komunistycznego został przygo­towany przez cały poprzedni rozwój ekonomiki socja­listycznej, który byłby niemożliwy bez gigantycznej pracy gospodarczo-organizacyjnej wykonanej przez państwo radzieckie. Kierowane przez partię komuni­styczną państwo radzieckie było decydującym, głównym narzędziem budowy socjalizmu w naszym kraju oraz jego całkowitego ostatecznego zwycięstwa, w rezultacie którego Związek Radziecki dokonał olbrzymiego skoku od zacofania do postępu, przekształcił się w potężne, wysoko rozwinięte pod względem ekonomicznym, prze­mysłowe mocarstwo świata, posiadające najbardziej no­woczesne rolnictwo. Jeśli chodzi o rozmiary produkcji przemysłowej, to ZSRR zajmuje pierwsze miejsce w Europie i drugie miejsce w świecie. W porównaniu z 1913 r. globalna produkcja przemysłowa zwiększyła się w 1958 r. 36 razy, produkcja środków produkcji — 83 razy, a produkcja przemysłu budowy maszyn i prze­mysłu metalowego — 240 razy. Obecnie w naszym kraju w ciągu jednego miesiąca więcej wytapia się sta­li i wydobywa ropy naftowej niż w całym 1913 roku. Trzydniowa produkcja energii elektrycznej równa się rocznej produkcji w Rosji przedrewolucyjnej. Twórcza i organizacyjna rola polityki partii komunistycznej i państwa radzieckiego przejawiła się ze szczególną mocą w pomyślnej realizacji programu szybkiego roz­woju rolnictwa. W ciągu pięciu lat zaledwie (1953— 1958) globalne zbiory zboża wzrosły o 69%, to jest do 8,5 miliardów pudów w roku 1958, a skup z 1899 mi­lionów pudów — do 3,5 miliarda pudów. Takiej ilości ziarna nigdy jeszcze nie mieliśmy. Dużym sukcesem w rozwoju rolnictwa jest to, że kołchozy i sowchozy stały się decydującą siłą w pokrywaniu zapotrzebowa­nia państwa na artykuły hodowlane.Partia nasza w swojej polityce ekonomicznej zawsze kierowała się i kieruje leninowskim wskazaniem, że najważniejszą rzeczą dla zwycięstwa komunizmu jest wydajność pracy. Dzięki temu, że partia konsekwent­nie rozwijała przede wszystkim produkcję środków produkcji, że kładła szczególny nacisk na przeprowa­dzenie socjalistycznej industrializacji kraju, wcielenie w życie programu rozwoju nauki i techniki, zastoso­wanie najnowszych osiągnięć nauki w gospodarce naro­dowej oraz czuwała nad podniesieniem kulturalno-tech-nicznego poziomu klasy robotniczej, wydajność pracy w przemyśle wzrosła w naszym kraju już w 1958 r., w porównaniu z rokiem 1913, w przybliżeniu 9,5 razy. Jeśli w ZSRR wydajność pracy wzrasta corocznie0 6—7%, to w Stanach Zjednoczonych wzrasta ona tylko o 1,5—2%. Pod względem poziomu wydajności pracy Związek Radziecki już wyprzedził Anglię i Fran­cję, zajął drugie miejsce w świecie i znacznie zmniej­szył dystans dzielący go od USA. Rozkwit ekonomiki1 kultury, osiągnięty na bazie socjalizmu, sprawił, że kraj nasz przoduje w dziedzinie postępu naukowo-tech­nicznego. Wszak pierwszym w świecie sztucznym sa­telitą Ziemi był radziecki Sputnik, pierwszą sztuczną planetą systemu słonecznego — planeta radziecka. Fakt ten ma historyczne znaczenie. Ludzie radzieccy pierw­si w dziejach posłali na księżyc rakietę kosmiczną i ra­kietę okrążającą księżyc oraz zbudowali atomowy ła­macz lodu „Lenin”.W warunkach stworzonych przez ustrój socjalistycz­ny nieporównanie wzrósł dobrobyt ludzi pracy. Dochód narodowy, którego poziom jest najbardziej syntetycz­nym wskaźnikiem ekonomicznego rozkwitu kraju oraz stopy życiowej narodu, wzrósł w latach Władzy Ra­dzieckiej, w przeliczeniu oczywiście na jednego miesz­kańca, 15 razy. Pod względem tempa wzrostu dochodu narodowego ZSRR wyprzedził wszystkie kraje kapi­talistyczne. W latach 1913—1956 dochód narodowy w przeliczeniu na jednego mieszkańca zwiększył się w USA mniej niż 2 razy, we Francji i Anglii — zaled­wie 1,6 razy. Zarazem należy uwzględnić i to, że w roz­winiętych krajach kapitalistycznych przeważającą część dochodu narodowego przywłaszcza sobie klasa wyzy­skiwaczy, podczas gdy w naszym kraju cały dochód narodowy jest dzielony w interesie ludzi pracy, przy czym s/i dochodu przeznacza się na bezpośrednie za­spokojenie osobistych potrzeb ludności. Wzrost dobro­bytu narodowego w ustroju socjalistycznym znajduje wyraz w podnoszeniu się płac robotników i pracowni­ków umysłowych oraz dochodów otrzymywanych w pieniądzu i naturze przez kołchoźników. Na przykład realna płaca robotników radzieckich zatrudnionych w przemyśle i budownictwie (z uwzględnieniem likwi­dacji bezrobocia i skrócenia dnia roboczego) w 1956 r. wzrosła w porównaniu z 1913 r. 4,8 razy. Realne do­chody chłopów w przeliczeniu na jednego pracującego zwiększyły się w 1958 r., w porównaniu z 1940 r., po­nad dwukrotnie. Wszystko to wykazuje, że nieustanny wzrost dobrobytu narodu dokonujący się na podstawie rozwoju produkcji socjalistycznej i wzrostu wydajności pracy jest prawem rozwoju społeczeństwa socjalistycz­nego i że stałe przestrzeganie tego prawa jest naczel­ną zasadą polityki Komunistycznej Partii Związku Ra­dzieckiego oraz gospodarczo-organizacyjnej funkcji państwa radzieckiego.Historyczne zwycięstwa odniesione przez socjalizm w naszym kraju zawdzięczamy temu, że polityka partii komunistycznej ucieleśniona w planach budownictwa gospodarczego i kulturalnego nie tylko odzwierciedla w sposób prawidłowy najpilniejsze zadania rozwoju ekonomicznego i uwzględnia szerokie możliwości ustro­ju socjalistycznego, lecz również zawiera w sobie — jako swą organiczną część — opracowanie takich środ­ków form i metod kierowania różnymi stronami życia społecznego, które są niezbędne dla praktycznego urzeczywistnienia tych planów.Zgodny z obiektywnymi prawidłowościami wzrost aktywnej roli polityki w stosunku do ekonomiki w spo­łeczeństwie socjalistycznym wymaga stałego udosko­nalania gospodarczo-organizacyjnej funkcji państwa socjalistycznego, umiejętności ta­kiego zmieniania istniejących form lub wyszukiwania nowych form realizacji tej funkcji, aby zawsze odpowia­dały one zmieniającym się warunkom, treści i skali roz­wiązywanych zadań ekonomicznych.Dobitnym tego świadectwem są na przykład olbrzy­mie przedsięwzięcia w zakresie doskonalenia systemu kierowania gospodarką narodową zrealizowane już po XX Zjeździe. Do nich należy reorganizacja zarządzania przemysłem i budownictwem, utworzenie rad gospo­darki narodowej w rejonach administracyjno-gospodar­czych, rozszerzenie uprawnień republik związkowych, organów terenowych i przedsiębiorstw, reorganizacja i umocnienie organów planowania, opracowanie per­spektywicznych planów gospodarczych, reorganizacja ośrodków maszynowo-traktorowych i realizacja środ­ków prowadzących do dalszego rozwoju ustroju koł-chozowego, zmiana systemu skupu i wprowadzenie je­dnolitych cen artykułów rolnych, rozszerzenie upraw­nień i reorganizacja pracy związków zawodowych itp.Oczywiście okres rozwiniętego budownictwa komu­nistycznego, w który wstąpił obecnie nasz kraj, przyno­si jeszcze większy wzrost aktywnej przeobrażającej roli polityki, jeszcze większe rozszerzenie sfery gospodar­czo-organizacyjnej w działalności państwa socjalistycz­nego.Jest to przede wszystkim związane z nowym olbrzy­mim wzrostem zadań, jakie wyłaniają się na obecnym etapie w procesie przechodzenia do komunizmu, zadań coraz bardziej skomplikowanych. „Nakreślony program budownictwa komunistycznego w Związku Radzieckim— głosi rezolucja XXI Zjazdu KPZR — program no­wego, potężnego dźwignięcia wzwyż gospodarki, kul­tury i dobrobytu ludności nie ma równych sobie w dzie­jach pod względem gigantycznej skali” .Społeczeństwo radzieckie weszło obecnie w okres, w którym już w praktyce rozwiązuje zadania związane z tworzeniem materialno-technicznej bazy społeczeń­stwa komunistycznego. Stara się więc ono zapewnić taki wzrost tempa rozwoju socjalistycznych sił wy­twórczych, który powinien w rezultacie doprowadzić do osiągnięcia obfitości dóbr materialnych i kultural­nych, niezbędnych dla urzeczywistnienia komunistycz­nej zasady podziału. Wraz z osiągnięciem tego celu zo­stanie również rozwiązane w praktyce historyczne na­sze zadanie: odniesiemy zwycięstwo w dziedzinie ekonomicznej we współzawodnictwie z kapitalizmem— dościgniemy i wyprzedzimy najbardziej rozwinięte kraje kapitalistyczne w zakresie produkcji na jednego mieszkańca.Właśnie rozwiązanie tych zadań ma na celu opraco­wany przez partię program rozwoju sił wytwórczych ZSRR w najbliższych 15 latach. W ciągu tego okresu podstawowe gałęzie przemysłu ZSRR zwiększą swą produkcję 2—3 razy. Nastąpi dalszy poważny wzrost wszystkich gałęzi rolnictwa. Wszystko to zapewni ob­fitość produktów i pełne zaspokojenie potrzeb ludzi radzieckich. Perspektywiczny, piętnastoletni plan roz­woju gospodarki narodowej, zaaprobowany przez XXI Zjazd KPZR, jest ekonomicznym programem budowy komunizmu w ZSRR.Decydującym krokiem w realizacji tego programu będzie wykonanie siedmioletniego planu rozwoju go­spodarki narodowej ZSRR w latach 1959—1965. W tym okresie globalna produkcja przemysłu zwiększy się w porównaniu z 1958 r. o 80%, a produkcja środków produkcji o 85—88%, produkcja przedmiotów spożycia wzrośnie — o 62—65%. Pod koniec planu siedmiolet­niego Związek Radziecki będzie wytapiać około 90 mi­lionów ton stali rocznie, a więc więcej, niż wynosi dzi­siejsza produkcja stali we wszystkich kapitalistycznych krajach europejskich. Produkcja artykułów chemicz­nych zwiększy się w ciągu siedmiolatki w przybliżeniu 3 razy, produkcja przemysłu maszyn — 2 razy. W jed­nym tylko dniu 1965 roku produkcja przemysłu budo­wy maszyn i przemysłu metalowego będzie równa rocz­nej produkcji przedrewolucyjnej Rosji w 1913 r.Roczna produkcja energii elektrycznej zwiększy się do 500—520 miliardów kilowatogodzin, czyli przeszło 2 razy. Po rozszerzeniu w rolnictwie zakresu elektryfi­kacji i mechanizacji jego siły wytwórcze pozwolą pod koniec siedmiolatki zwiększyć globalną produkcję rol­niczą 1,7 razy, podnieść produkcję zboża z 8 miliardów pudów do 10—11 miliardów pudów, mięsa z 8 do 16 milionów pudów.O rozmachu działalności gospodarczo-organizacyjnej państwa radzieckiego świadczy także dobitnie zapla­nowany na najbliższe siedmiolecie zakres inwestycji, na których finansowanie przeznacza się 1940—1970 mi­liardów rubli, czyli prawie tyle, ile zainwestowano w gospodarkę narodową w ciągu całego okresu istnie­nia władzy radzieckiej.Zgodnie z głównymi założeniami przyspieszonego roz­woju sił wytwórczych w najbliższym siedmioleciu par­tia określiła również szereg jakościowo ważnych cech szczególnych, które winny charakteryzować treść go­spodarczo-organizacyjnej działalności państwa radziec­kiego. Głównym kierunkiem owej działalności będzie wszechstronne wykorzystywanie rezerw w celu zapew­nienia szybkiego tempa i niezbędnych proporcji w roz­woju gospodarki narodowej. Zwiększa się więc znacz­nie produkcję żelaza i stali oraz metali nieżelaznych, przyspiesza rozwój przemysłu chemicznego oraz doko­nuje się zasadniczych zmian w bilansie paliwowym kraju — kładąc nacisk na szybszy wzrost wydobycia ropy naftowej i gazu niż wzrost wydobycia węgla ka­miennego. Pracuje się także nad przyspieszeniem tem­pa elektryfikacji wszystkich gałęzi gospodarki narodo­wej, co osiągnie się w wyniku przewagi budownictwa wielkich elektrowni cieplnych. Zakłada się też dalszy rozwój i udoskonalanie przemysłu budowy maszyn, a zwłaszcza maszyn ciężkich, oraz techniczną rekon­strukcję transportu kolejowego — a mianowicie zastą­pienie przestarzałej trakcji parowozowej przez elektro­wozy i lokomotywy spalinowe. Przewiduje się także dalsze podniesienie produkcji wszystkich gałęzi rolnic­twa w celu zaspokojenia stale rosnącego zapotrzebowa­nia kraju na artykuły żywnościowe i surowce rolnicze oraz uprzemysłowienie i skrócenie terminów budow­nictwa, szybki rozwój budownictwa mieszkaniowego.Ważnym czynnikiem przyspieszonego rozwoju sił wytwórczych jest intensywne wprowadzanie do obrotu gospodarczego bogatych zasobów naturalnych naszego kraju (w szczególności na Wschodzie), polepszenie te­rytorialnego rozmieszczenia sił wytwórczych, dalsze zbliżenie przemysłu do źródeł surowców, paliw i rejo­nów spożycia.Szczególnie dużą wagę przywiązuje się do sprawy wszechstronnego postępu technicznego w gospodarce narodowej, który zapewnia poprzez udoskonalenie przemysłu budowy maszyn rozwój produkcji polime­rów, stosowanie w szerszym zakresie energii atomowej do celów pokojowych, rozwój nauki itd. Głównym za­daniem lat najbliższych jest zakończenie kompleksowej mechanizacji procesów produkcji i wszechstronne wpro­wadzenie automatyzacji.Plenum KC KPZR, które odbyło się w czerwcu 1959 r., opracowało ważne środki prowadzące do rea­lizacji historycznych uchwał XXI Zjazdu partii w dzie­dzinie dalszego postępu technicznego w produkcji so­cjalistycznej. Plenum ustaliło konkretne zadania w za­kresie wprowadzania kompleksowej mechanizacji i auto­matyzacji, stosowania linii potokowych, wymiany i mo­dernizacji przestarzałych urządzeń, specjalizacji pro­dukcji i polepszania konstrukcji sztanc i przyrządów, podnoszenia jakości wyrobów i obniżania ich kosztów własnych.Dzięki realizacji planu przyspieszonego postępu tech­nicznego w najbliższym siedmioleciu wydajność pracy w przemyśle zwiększy się o 45—60%, w budownictwie o 60—65%, w transporcie kolejowym — o 34—37%, w sowchozach — o 60—65%, w kołchozach — w przy­bliżeniu 2 razy. Ciężka praca ręczna w przemyśle, rol­nictwie, budownictwie i transporcie zostanie wyelimi­nowana.Partia i państwo radzieckie zwracają szczególną uwa­gę na sprawę dalszego wszechstronnego rozwoju pod­stawowej siły wytwórczej społeczeństwa — samych wy­twórców dóbr materialnych — ludzi pracy. Rozwój ten zapewnia realizacja planu w zakresie postępu technicz­nego, przebudowa systemu szkolnictwa, skrócenie dnia roboczego i polepszenie warunków pracy, wychowywa­nie wszystkich ludzi w duchu świadomego, komuni­stycznego stosunku do pracy.Jeśli skala i rozmiary nakreślonych przez partię za­dań rozwoju sił wytwórczych wynikają z potrzeb zwią­zanych z tworzeniem materialno-technicznej bazy ko­munizmu, to przewidziane tempo realizacji tych zadań jest obliczone na maksymalne wykorzystanie czasu we współzawodnictwie z kapitalizmem.Partia wychodzi z założenia, że należy nie tylko osiąg­nąć wyższy poziom rozwoju sił wytwórczych niż w naj­bardziej rozwiniętych krajach kapitalistycznych i umoż­liwić przejście do komunizmu, ale że trzeba to zrealizo­wać w jak najkrótszym czasie historycznym.Już w 1922 r. W. I. Lenin przepowiadał: „…uda się nam dogonić inne państwa w takim tempie, o jakim nawet się im nie śniło… w takie tempo, jeśli ruchem kieruje prawdziwie rewolucyjna partia, wierzymy, i takie tem­po za wszelką cenę osiągniemy” .Rzeczywiście, jeśli chodzi o tempo rozwoju, socjalizm w pełni dowiódł swojej przewagi nad kapitalizmem.Przedrewolucyjna Rosja była pod względem ekono­micznym opóźniona w stosunku do czołowych krajów kapitalistycznych o 50—100 lat. Dzięki wprowadzeniu socjalistycznego sposobu produkcji, dzięki kierownictwu partii komunistycznej i państwu socjalistycznemu naród radziecki w ciągu 10—12 lat przezwyciężył wiekowe za­cofanie, przekształcił nasz kraj w mocarstwo przemy­słowe świata. Przez cały czas istnienia władzy radziec­kiej przeciętne roczne tempo rozwoju przemysłu prze­wyższało 3—5 razy tempo wzrostu przemysłu w rozwi­niętych krajach kapitalistycznych.Dziś kraj nasz osiągnął taki poziom rozwoju produk­cji społecznej, że walka o wykonanie podstawowego za­dania ekonomicznego ZSRR wchodzi w fazę praktycz­nej, ostatecznej realizacji.„Obecnie — mówił N. S. Chruszczow na XXI Zjeź­dzie KPZR — wkraczamy w nowy etap współzawod­nictwa ekonomicznego z kapitalizmem. Obecnie za­danie polega na tym, aby osiągnąć prze­wagę systemu socjalistycznego nad sy­stemem kapitalistycznym w produkcji światowej, aby prześcignąć najbardziej rozwinięte kraje kapitalistyczne pod względem wydajności pracy społecz­nej, pod względem produkcji na głowę ludności i aby zapewnić najwyższą w świecie stopę życiową” .Decydujący krok w tym kierunku zostanie dokonany w najbliższym siedmioleciu.

[Głosów:1    Średnia:5/5]

Comments

comments