Dziedzina praktyki wiedzy dotycząca: oddziały­wania państwa na rolnictwo, określania jego tendencji rozwojowych i czynników determinujących ten rozwój oraz bez­pośredniego kierowania i zarządzania rolnictwem jako jednym z działów gos­podarki narodowej. PZPR prowadzi po­litykę rolą przy ścisłym współdziałaniu Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. P.r.. PZPR wynika z aktualnego stanu rozwoju gospodarczego kraju i rolnic­twa; określa Ją zespół czynników spo­łecznych, ekonomicznych i produkcyj­nych. Rolnictwo stanowi integralną część gospodarki narodowej ściśle powiązaną z innymi Jej działami, zwłaszcza zaś z przemysłem. Związki te warunkują się wzajemnie. P.r. PZPR zgodnie z Ideowopolitycznymi założeniami teorii marksi­stowsko-leninowskiej precyzuje w swoim programie rozwiązanie kwestii agrarnej i chłopskiej. Ostatecznym jej celem Jest stworzenie socjalistycznych stosunków produkcji i stosunków społecznych w rolnictwie i środowisku wiejskim oraz likwidacja różnic między miastem a wsią.Strategia i taktyka polityki partii w dziedzinie rolnictwa determinowana Jest spoleczno-ekonomicznyml warunkami kraju, przy przestrzeganiu dążeń do osiągnięcia ostatecznego celu. Teoretycz­ne przesłanki kształtowania p.r. PZPR opierają się na naukowych podstawach myśli marksistowskiej, przede wszystkim /.aś na pracach W. Lenina oraz bogatym dorobku współczesnej nauki i praktyki. Zachowując ścisły związek z konkretną rzeczywistością rozwoju gospodarczego w Polsce p.r. PZPR łączy interesy pro­dukcyjne z socjalistycznym przekształ­ceniem rolnictwa i wsi oraz zadania bie­żące z celami perspektywicznymi. Pod­stawowym zadaniem p.r. PZPR jest two­rzenie warunków do szybkiego wzrostu produkcji rolnej we wszystkich gospo­darstwach rolnych. Jest ono podyktowa­ne wciąż rosnącym popytem na artykuły żywnościowe. Ponieważ Polska dysponu­je ograniczonymi zasobami ziemi, Jedy­nym źródłem zwiększania podaży żywno­ści jest wzrost jednostkowej wydajności, który można osiągnąć tylko przez inten­syfikację całego rolnictwa. Należy zgo­dzić się z poglądem wielu ekonomistów, że w indywidualnej gospodarce chłop­skiej, która dominuje w strukturze ok. 84% użytków rolnych rolnictwa w Pol­sce, są jeszcze znaczne rezerwy produk­cyjne, które dzięki właściwej polityce ekonomicznej mogą przyczynić się do znacznego wzrostu produkcji rolnej. Do nich zalicza się niepełne wykorzystanie ziemi i zróżnicowanie Jej produktywno­ści, duże zasoby majątku trwałego oraz rezerwy siły roboczej. Celem tej polity­ki Jest stworzenie odpowiednich warun­ków do przekształcenia tkwiących w gos­podarce chłopskiej rezerw w aktywne czynniki wzrostu produkcji rolnej. Ze­spół czynników intensyfikacji produkcji rolnej można podzielić na 3 grupy: U czynniki ekonomiczne, do których zali­czamy m. In. inwestycje, kredyty, ceny, rynek, zaopatrzenie w środki produkcji;2. czynniki organizacyjno-prawne, jakustawy i zarządzenia organów władzyi administracji państwowej np. ustawao ochronie roślin lub stosowaniu nasion,działalność administracji i służby rolnej;3. czynniki społeczne, a więc działalnośćorganizacji PZPR i ZSL, organizacji spo-łecznych i zawodowych oraz środkówmasowego przekazu.W” polityce partii stosuje się zasadę uwzględniania wszystkich trzech grup czynników, preferując sferę ekonomicz­nego oddziaływania oraz czynniki spo­łeczne. Środki administracyjno-prawne mają mniejsze zastosowanie i mogą być w przypadkach uzasadnionych wykorzy­stane łącznie z pozostałymi lub gdy inne środki nie odnoszą przewidywanego skut­ku. W zespole czynników intensyfikacji duże znaczenie /przywiązuje się do pro­blemu postępu/ technicznego w rolnic­twie. Postęp techniczny pozwala w prak­tyce łączyć zagadnienie wzrostu produk­cji z ustrojowymi przemianami wsi np. mechanizacja rolnictwa przez lepsze wy­posażenie pracy służy zwiększeniu Jedno­stkowej wydajności, obniża liczbę za­trudnionych w rolnictwie, zwiększa spo­łeczną wydajność pracy, a Jednocześnie prowadzi do aktywnego stosowania ze­społowych form gospodarowania w rol­nictwie). Program ten realizowany Jest za pośrednictwem organizacji społeczno–zawodowych, zwłaszcza zaś kółek rol­niczych. W procesie intensyfikacji pro­dukcji rolnej ważną rolę przypisuje się chemizacji rolnictwa; przyjmuje się, że stosowanie nawozów mineralnych daje przyrost produkcji o a stosowa­nie środków ochrony roślin o 15—20%. Dlatego w polityce gospodarczej partii poświęca się wiele uwagi rozbudowie przemysłu chemicznego dla potrzeb rol­nictwa, w tym również rozwojowi od­powiednich usług.Dążąc do większej intensyfikacji produk­cji rolnej systematycznie doskonali się system finansowania rolnictwa, politykę cen, politykę kredytową, system zaopa­trzenia w środki produkcji, kontraktacji i obsługi rolnictwa. Ważnym czynnikiem doskonalenia p.r. PZPR była likwidacja dostaw obowiązkowych od 1972; po­zwoliło to zwiększyć realne docłiody wsi oraz stworzyć lepsze warunki rozwoju Produkcji rolnej. W p.r. PZPR na naj­bliższe lata przyjęto założenie zapewnie­nia pełnej opłacalności produkcji; wy­maga to prowadzenia zarówno odpowied­niej polityki cen skupu. Jak i środków Produkcji dla rolnictwa. P.r. PZPR rea­lizację swoich założeń opiera na szero­kiej aktywności rzesz chłopskich. Temu celowi służą samorządne organizacje rol­nicze, jak spółdzielczość rolnicza różnych typów, kółka rolnicze i zrzeszenia bran­żowe. Organizacje te spełniają konkretne funkcje ekonomiczno-produkcyjne; są one również ośrodkami aktywizacji spo­łecznej środowiska wiejskiego, rozszerza­ją zasięg i formy socjalistycznej demo­kracji, są praktycznymi realizatorami le­ninowskiej koncepcji socjalizacji rolnic­twa. Przeprowadzona w 1972 reforma GRN służyć ma umocnieniu ogniw sa­morządu terytorialnego, a tym samym zapewni sprawniejsze funkcjonowanie wszystkich instytucji w realizacji polity­ki rolnej. Na treść p.r. PZPR składa się również polityka gruntowa. Od racjonal­nej gospodarki ziemią i pełnego wyko­rzystania zasobów zależy w dużym stop­niu wielkość podaży artykułów żywno­ściowych. Stosunki własnościowe i wy­stępujący jednocześnie problem wykorzy­stania ziemi w gospodarce chłopskiej są zagadnieniami bardzo złożonymi; wystę­puje zjawisko nierównomierności pozio­mu produkcji w poszczególnych gospo­darstwach. Zjawisku temu towarzyszy rozdrobnienie gruntów, które uniemożli­wia postęp agrotechniczny; występuje kategoria gospodarstw ekonomicznie pod­upadłych oraz rezerwy gruntów Państwo­wego Funduszu Ziemi. W tej sytuacji w polityce partii przyjęto zasadę, że ziemia niezależnie od Jej aktualnej formy włas­ności jest dobrem ogólnonarodowym, musi być w pełni racjonalnie wykorzy­stana. Celowi temu służy polityka ekono­miczna na wsi 1 w rolnictwie. Jedno­cześnie na skutek różnych czynników, w tym niskiej wciąż świadomości społecznej i produkcyjnej chłopów, państwo regulu­je gospodarkę ziemią aktem prawnym. Temu celowi służą ustawy o ochronie użytków rolnych, a zwłaszcza podjęta w ustawa zabraniająca przekazywania na cele pozarolnicze gruntów klas I—IV, oraz utworzenie regionów tzw. intensyw­nego rolnictwa, ustawa o meliorowaniu ziemi, w tym o przejmowaniu gospo­darstw za i bez odszkodowania oraz w zamian za rentę, co ma szczególne zna­czenie w przypadku rodzin starszych bez następców, a następnie podjęta w ustawa o regulacji stosunków włas­nościowych na wsi. Ta ostatnia ustawa reguluje stan własności w rolnictwie, do­puszcza wolny obrót ziemią stwarza bodźce do umacniania gospodarstw, a tym samym produkcji rolnej. A zatem p.r. PZPR ZSL tworzy niezbędne warunki do wszechstronnego rozwoju pro­dukcji rolnej i wykorzystania środków, które temu rozwojowi mogą służyć. Polityki zmierzającej do wzrostu produk­cji rolnej nie można rozpatrywać wy­łącznie z punktu widzenia produkcyjne­go, jest ona Jednocześnie polityką socja­listycznej przebudowy rolnictwa. Charak­terystyczną cechą polskiej polityki rol­nej Jest to, że czynniki wzrostu produkcji są jednocześnie czynnikami przekształceń ustrojowych. Wykorzystując istniejące w gospodarce chłopskiej rezerwy produk­cyjne, partia nie rezygnuje ze zmia­ny prywatnowłasnościowych stosunków produkcji na rzecz nowoczesnych socjali­stycznych stosunków. Służy temu pomoc ekonomiczna państwa dla rolnictwa, roz­wój kooperacji i spółdzielczości, umac­nianie kontraktacji i socjalistycznego rynku, umacnianie samorządności chłop­skie] oraz aktywne popieranie socjali­stycznych form gospodarowania w rol­nictwie. Dotyczy to szczególnie różnych form produkcyjnej kooperacji miedzy gospodarstwami chłopskimi oraz między tymi gospodarstwami a PGR, RSP i KR. Dużego znaczenia nabiera integracja rol­nictwa z przemysłem, zwłaszcza przez specjalizacje produkcji rolnej i rozwój przemysłu rolno-spożywczego. Partia ota­cza szczególną opieką PGR, które w co­raz większym stopniu uczestniczą w za­opatrzeniu rynku w artykuły żywnościo­we i służą rozwojowi postępu agrobiologicznego xw całym rolnictwie. Niemała jest rola PGR w zagospodarowaniu zie­mi. Podstawowymi zadaniami polityki rolnej wobec PGR są: gospodarcze ich umocnienie, obniżenie kosztów wytwa­rzania i przekształcenia ich w nowoczes­ne ośrodki produkcji i aktywizacji śro­dowiska społecznego na wsi. Duże perspektywy produkcyjne mają przed sobą spółdzielnie produkcyjne, któ­re są najbardziej przystępną formą so­cjalistycznego przekształcania rolnictwa. Spółdzielnie produkcyjne, organizowane na zasadach dobrowolności i prowadzące racjonalną gospodarkę rolną są otacza­ne opieką przez partię państwo. Od 1971 podjęto inicjatywę wprowadzania przemysłowych metod wytwarzania w rolnictwie. W tym celu rozbudowuje się przemysłowe fermy kombinaty tuczu trzody chlewnej, bydła rzeźnego, drobiu oraz produkcji warzywniczej typu szklar­niowego. Przemysłowe metody produkcji mają odegrać dużą rolę nie tylko pro­dukcyjną, lecz i ustrojową. P.r. PZPR ma jasno określone cele pro­dukcyjne ustrojowe. Opierając się na leninowskich założeniach twórczego do­stosowania ogólnych zasad teorii marksi-zmu-leninizmu, partia kształtuje politykę rolną z punktu widzenia poszukiwań naj­bardziej racjonalnych rozwiązań zgodnie ze społeczno-ekonomicznymi warunkami Polski. Ostatecznym celem tej polityki jest osiągnięcie stanu pełnego zaspoko­jenia potrzeb na artykuły żywnościowe oraz stworzenie nowoczesnych socjali­stycznych stosunków pracy w rolnictwie i warunków życia na wsi. Fundamentem tej polityki jest trwałość sojuszu robotniczochłopskiego.

Comments

comments