Rezolucja XX

Rezolucja XX

Rezolucja XX Zjazdu partii podjęta w oparciu o refe­rat sprawozdawczy KC KPZR wskazuje, że obalenie przemocą burżuazyjnego ustroju politycznego i związa­ne z tym ostre formy walki klasowej są dla szeregu krajów kapitalistycznych nieuniknione. Tam gdzie burżuazją rozporządza potężnym aparatem wojskowo–politycznym, reakcyjne siły będą próbowały stawiać zaciekły, zbrojny opór klasie robotniczej i wówczas po­kojowa droga rewolucji stanie się niemożliwa. Jedno­cześnie XX Zjazd partii przeprowadzając głęboką ana­lizę zasadniczych zmian, jakie zaszły na arenie między­narodowej na korzyść socjalizmu, oraz uwzględniając osiągnięcia myśli teoretycznej w bratnich partiach ko­munistycznych, postawił i uzasadnił wniosek — twór­czo rozwijając w zastosowaniu do współczesnych wa­runków leninowską naukę o różnorodności form prze­chodzenia do socjalizmu — o istnieniu obecnie realnej możliwości pokojowego zdobycia władzy przez klasę robotniczą (poprzez parlament). XX Zjazd KPZR wska­zał więc na dwie możliwe drogi rewolucji — poko­jową i niepokój ową.Jednakże uchwały XX Zjazdu partii podkreślają, że przy wszelkich formach przechodzenia do socjalizmu dla wszystkich krajów obowiązujące i decydu­jące jest kierownictwo klasy robotniczej z partią ko­munistyczną na czele. Bez tego przejście do socjalizmu jest niemożliwe.Deklaracja Narady Przedstawicieli Partii Komuni-stycznych i Robotniczych Krajów Socjalistycznych pod­kreśla również, że obok możliwości pokojowego zdoby­cia władzy państwowej przez proletariat należy mieć na uwadze drugą możliwość — niepokojowe przejście do socjalizmu, jeśli klasy wyzyskiwaczy użyją przemo­cy wobec narodu . Nawet w tych krajach, w których istnieją warunki dla pokojowego zdobycia władzy po­litycznej przez klasę robotniczą, nie jest wykluczona możliwość, że klasy wyzyskiwaczy stawią tej władzy zaciekły opór i tym samym rozpętają wojnę domową. Oznacza to, że możliwość pokojowego przejścia do so­cjalizmu nie zostanie zrealizowana.Współcześni rewizjoniści wbrew całemu doświad­czeniu walki klasowej proletariatu, wbrew temu, co głoszą uchwały XX Zjazdu KPZR i Deklaracja Narady moskiewskiej, utrzymują, że we współczesnych warun­kach możliwa jest tylko pokojowa droga przejścia do socjalizmu. W dodatku przedstawiają oni tę drogę w sposób oportunistyczny i reformistyczny. Negują ko­nieczność zburzenia burżuazyjnej machiny państwowej, odrzucają konieczność walki klasowej i dyktatury pro­letariatu. Na przykład program Związku Komunistów Jugosławii ogranicza zadanie klasy robotniczej jedynie do walki „o kierowniczą rolę w mechanizmie władzy”. Dla rewizjonistów różnorodność form przechodzenia od kapitalizmu do socjalizmu oznacza, iż istnieje taka sa­ma możliwość dróg rewolucyjnych jak i nierewolucyj-nych, z dyktaturą proletariatu lub bez niej, toteż uzna­ją oni rewolucyjną drogę za nieobowiązującą, a ewolu­cyjną, reformistyczną drogę do socjalizmu — za całko­wicie realną i prawidłową. Zdaniem autorów programu ZKJ w warunkach współczesnych składa się na rozwój socjalizmu całokształt „najbardziej różnorodnych re­wolucyjnych i ewolucyjnych procesów w krajach kapi­talistycznych”. W istocie rzeczy jest to głoszenie starej, oportunistycznej teorii żywiołowości, które jest równo­znaczne z negowaniem konieczności dyktatury proleta­riatu w okresie przechodzenia od kapitalizmu do socja­lizmu. Jest rzeczą nader charakterystyczną, że w kwestii form rewolucji socjalistycznej rewizjoniści idą śladem ideolo­gów imperialistycznej burżuazji, wypaczających poglą­dy marksistowskie. Marks w znanym przemówieniu, wygłoszonym na wiecu w Amsterdamie w 1872 r., mó­wił: „Pewnego pięknego dnia robotnik będzie musiał ująć w swe ręce władzę polityczną… Jednakże nigdy nie twierdziliśmy, że do tego celu prowadzą niezmien­nie jednakowe środki. Wiemy, że trzeba liczyć się z in­stytucjami, obyczajami i tradycjami poszczególnych krajów; nie negujemy, że istnieją kraje… w których robotnicy mogą osiągnąć swój cel środkami pokojowy­mi” . Przytaczając powyższe twierdzenie Marksa wspo­mniany już przez nas wybitny ideolog burżuazyjny H. Kelsen wysnuwa wniosek, iż jakoby Marks „przy­znawał tu, że nawet na kontynencie europejskim socja­lizm może być ustanowiony bez rewolucji” . Koncep­cje współczesnych rewizjonistów niczym się nie różnią od wywodów Kelsena, ordynarnie wypaczającego po­glądy Marksa.Z twierdzeń współczesnych rewizjonistów o możli­wości nierewolucyjnego, żywiołowego, ewolucyjnego przejścia od kapitalizmu do socjalizmu wynika, iż ne­gują oni kierowniczą rolę partii komunistycznej. Wło­ski rewizjonista Giolitti w broszurze „Reformy i rewo­lucja” pisze: „Jeśli nie istnieje już perspektywa zdo­bycia przemocą władzy politycznej, aby zrealizować re­formy strukturalne… to decydującym czynnikiem przy zdobywaniu władzy politycznej będzie już nie silnie scentralizowana organizacja przygotowana do szturmo­wania z zewnątrz organów państwa burżuazyjnego, lecz zdolność klasy robotniczej i jej sojuszników… do zdo­bycia władzy z zewnątrz sposobu produkcji i politycz­nej organizacji społeczeństwa kapitalistycznego” .Marksizm nie utożsamia pojęcia „rewolucji socjali­stycznej”, „powstania zbrojnego” i „wojny domowej”. Jednakże niezależnie od konkretnej formy zdobycia przez klasę robotniczą władzy politycznej w tym lub innym kraju, marksizm-leninizm twierdzi, że w każ­dym kraju iw każdych warunkach przejście od kapitalizmu do socjalizmu jest możliwe tylko przez rewolucję, tylko poprzez zburzenie państwa burżua­zyjnego, tylko poprzez dyktaturę proletariatu. Naukao dyktaturze proletariatu, o obaleniu państwa burżua­zyjnego i zastąpieniu go przez państwo dyktatury klasy robotniczej, jest główną częścią składową marksizmu-le-ninizmu. Przejście od kapitalizmu do socjalizmu w dro­dze ewolucji, w drodze pokojowego „przerastania” ka­pitalizmu w socjalizm jest niemożliwe. „Marksizm-leni­nizm uczy — mówił N. S. Chruszczow — że przejście to będzie odbywać się nie w drodze ewolucji, lecz w niezwykle zaciętej walce między pracą i kapitałem, w rewolucyjnej walce proletariuszy przeciwko klasie kapitalistów. Właśnie stąd wynika konieczność posia­dania przez klasę robotniczą swojej bojowej organizacji politycznej — rewolucyjnej partii marksistowskiej, która została powołana po to, by przewodzić proleta­riatowi, zapewnić jedność klasy robotniczej i jej zespo­lenie, rozwijać internacjonalistyczne więzi oraz umac­niać międzynarodową solidarność proletariuszy wszy­stkich krajów” .Różnorodność politycznych form przejścia do socja­lizmu zawiera w sobie zarówno różne drogi ustanowie­nia dyktatury proletariatu, jak i różne formy państwo­we jej urzeczywistnienia. W naszym kraju dyktatura klasy robotniczej występuje w formie rad, w innych krajach obozu socjalistycznego — w formie demokracji ludowej. Możliwa jest również dyktatura proletariatu w formie parlamentarnej.Specyfika klasowego sojuszu proletariatu z nieprole-tariackimi warstwami ludzi pracy może także przeja­wić się w różnorodności form, ram tego sojuszu. Owa różnorodność, a także mniej lub bardziej ostry charak­ter walki o przejście do socjalizmu, zależy głównie od stopnia oporu klasy wyzyskiwaczy, od stosowania przez nich przemocy. Istnieje również specyfika metod socja­listycznego przeobrażania ekonomiki.Jednakże przy wszystkich różnicach form przecho­dzenia do socjalizmu w różnych krajach istota jego przejawia się w ogólnych prawidłowościach rewolucji socjalistycznej, wśród których najważniejszą jest kie­rownicza rola partii komunistycznej. „We współcze­snych warunkach — wskazywał N. S. Chruszczow —powstały różne formy państwa socjalistycznego. Jed­nocześnie należy podkreślić, że bez partii marksistow­sko-leninowskiej państwo socjalistyczne nie może istnieć. Bez partii nie można zorganizować klasy robot­niczej jako kierowniczej siły społeczeństwa, nie można zorganizować niewzruszonego sojuszu klasy robotniczej i chłopstwa, nie można realizować z powodzeniem za­dania budowy społeczeństwa socjalistycznego” .Międzynarodowy ruch komunistyczny zdemaskował i potępił podejmowane przez rewizjonistów próby po­mniejszania roli partii klasy robotniczej. Jak stwierdza­no na XXI Zjeździe KPZR, rewizjonistom nie udało się sprowadzić z drogi marksistowsko-leninowskiej ani jednej bratniej partii. Poszły za nimi jedynie niewiel­kie grupy oportunistów i poszczególne jednostki, które załamały się pod ogniem wroga klasowego.XVI Zjazd Komunistycznej Partii Stanów Zjedno­czonych (luty 1957) odrzucił wysuwane przez rewizjo­nistów żądania likwidacji partii marksistowsko-leni­nowskiej, zdecydowanie opowiedział się za konieczno­ścią utrzymania i umocnienia partii komunistycznej na bazie marksizmu-leninizmu. Rewizjoniści spotkali się z silnym odporem również na XXV Zjeździe Komuni­stycznej Partii Wielkiej Brytanii, na VI Zjeździe Po­stępowej Partii Robotniczej Kanady, w partiach komu­nistycznych Austrii, Brazylii i innych krajów. Partie proletariackie oczyściły się od rewizjonistycznego ba­lastu, podzielając w pełni wnioski zawarte w Deklara­cji Narady Przedstawicieli Partii Komunistycznych i Robotniczych Krajów Socjalistycznych, która głosi: „Całe doświadczenie międzynarodowego ruchu komuni­stycznego uczy, że niezbędną gwarancją pomyślnej realizacji zadań rewolucji socjalistycznej, budownictwa socjalizmu i komunizmu jest zdecydowana obrona przez partie komunistyczne i robotnicze marksistowsko-leni­nowskiej jedności swoich szeregów, niedopuszczenie do frakcji i grup podważających tę jedność” .W miarę zbliżania się społeczeństwa do komunizmu rola partii komunistycznej zgodnie z obiektywnymi pra­widłowościami wzrasta. Zostało to głęboko uzasadnione w materiałach i uchwałach XXI Zjazdu KPZR. „Całe doświadczenie walki o zwycięstwo socjalizmu i komu­nizmu dowodzi — głosi rezolucja zjazdu — że w pro­cesie budownictwa społeczeństwa komunistycznego ro­la partii jako wypróbowanej awangardy narodu i naj­wyższej formy organizacji społecznej wzrasta coraz bardziej.Wykonanie planu 7-letniego będzie wymagało dal­szego podniesienia poziomu całej ideologiczno-politycz-nej i organizatorskiej działalności partii, aktywnej mo­bilizacji twórczych sił narodu radzieckiego” .Rzeczywiście. Przejście od socjalizmu do komunizmu jest procesem ogarniającym wszechstronnie życie spo­łeczeństwa. Podstawą jego jest olbrzymi rozwój pro­dukcji socjalistycznej, którego następstwem jest wzrost nie tylko gospodarczych, lecz także poli­tycznych, ideologicznych i wszystkich innych zadań budownictwa komunistycznego. Proces ten jest nie­rozerwalnie związany z działaniem socjologicznego prawa wzrastania roli mas ludowych w rozwoju spo­łecznym. W warunkach rozwiniętego budownictwa ko­munizmu coraz bardziej wzrasta rola wszystkich orga­nizacji ludzi pracy: związków zawodowych jednoczą­cych 52 miliony robotników i pracowników umysło­wych; Komsomołu, którego szeregi liczą 18 milionów chłopców i dziewcząt; kołchozów i spółdzielczości, któ­rych członkowie wraz z rodzinami stanowią 82 miliony osób, i in. Jest zupełnie naturalne, że świadoma, histo­ryczna twórczość mas ludowych w rozwiązywaniu coraz bardziej skomplikowanych i potężnych, o olbrzymim rozmachu zadań budownictwa komunistycznego wyma­ga wszechstronnego umacniania i podnoszenia roli naj­wyższej formy społecznej organizacji ludzi pracy — partii komunistycznej, która wyraża zasadnicze intere­sy klasy robotniczej, chłopstwa, inteligencji, wszystkich członków społeczeństwa socjalistycznego, całego ra­dzieckiego państwa. Podczas gdy wszystkie pozostałe organizacje społeczne jednoczą ludzi pracy na płasz­czyźnie produkcyjnej, wieku, zawodu itp., partia ko­munistyczna nie jest związana z żadnym zawodem re­sortowym, z interesami lokalnymi. Sam charakter par­tii jako zjawiska społeczno-politycznego wyznacza jej pozycję kierownika wszystkich innych organizacji spo­łecznych i państwowych.

[Głosów:1    Średnia:5/5]

Comments

comments