PROCES ITERACJI

PROCES ITERACJI

występuje przy podejmowa­niu decyzji w warunkach (narzucanych na ogół przez rzeczywistość), gdy ośro­dek podejmujący Je nie może rozporzą­dzać pełnymi 1 ścisłymi Informacjami 0 czynnikach mających w przyszłości wywierać wpływ na działalność, o któ-reJ trzeba decydować. Niemożliwość dys­ponowania dostatecznie miarodajnymi Wormacjami wynika z kilku przyczyn:1. ścisłe określenie wielu czynników związanych z przyszłymi warunkami działania obarczone jest z natury rzeczy dość dużą dozą niepewności; dotyczy to zwłaszcza różnorodnych czynników w sferach: handlu zagranicznego i Innych form współpracy międzynarodowej, roz­woju nauki 1 techniki, socjalno-byto­wych warunków życia społeczeństwa, osiągalnego stopnia sprawności organiza­cji i zarządzania łtp.; 2. odcinkowe ośrod­ki decyzyjne nie mogą decydować o swoim zakresie działania, jeśli nie ma­ją dostatecznej informacji o zamierze­niach Innych ośrodków powiązanych z nimi; 3. zamierzenia każdego odcinko­wego ośrodka decyzyjnego powinny być zbieżne z wymaganiami optymalnego za­spokojenia potrzeb społecznych, przy za­pewnieniu ich wewnętrznych proporcji. Odcinkowym ośrodkom decyzyjnym po­trzebne są więc Informacje dotyczące wymagań i postulatów władz central­nych, które tych informacji nie mogą określić ostatecznie 1 wiążąco, dopóki same nie poznają w dostatecznym stop­niu określonych, dostępnych wariantów rozwiązań, potencjalnych możliwości roz­wojowych poszczególnych dziedzin gos­podarki.W omówionych przypadkach przy po­dejmowaniu decyzji stosuje się tryb iteracyjny. w trybie tym poszcze­gólne elementy rachunków decyzyjnych mają początkowo charakter wstępnych założeń, a następnie podlegają weryfika­cji, korektom 1 uściśleniu. Procesy lte-racyjne przebiegają w dwóch płaszczy­znach: przede wszystkim międzyszczeblo-wej, a w pewnym sensie również mię­dzyokresowej.P.i. międzyszczeblowy wystę­puje w pełniejszej postaci przy podej­mowaniu decyzji rozwojowych (w stero­waniu bieżącym nabiera on wyraźnie odmiennych cech). Przy planowaniu przedsięwzięć rozwojowych sprowadza się on do przebiegającej w kolejnych fazach wymiany informacji o zamierze­niach poszczególnych ośrodków decyzyj­nych, co prowadzi do wzajemnego har­monizowania odcinkowych zamierzeń oraz ich podporządkowania wymaganiom planu centralnego, pod warunkiem jed­nak, że wszyscy uczestnicy tego procesu postępują zgodnie z określonymi reguła­mi. Reguły te, oparte na teoretycznychpodstawach tzw. dekompozycji przy optymalizowaniu decyzji w skali wielkich systemów, są następujące: w pierwszej fazie postępowania szczebel centralny określa, na podstawie kom­pleksowego rachunku optymalizacyjne­go (sporządzanego przy prowizorycznym poznaniu przyszłych warunków wybo­ru) parametry i wytyczne dla odcinkowych rachunków optymalizacyj­nych, w postaci relacji cen, płac, kursu dewiz, norm efektywności inwestycji, a także wybranych wytycznych rzeczo­wych, narzucających pewne ogranicze­nia dla rachunków odcinkowych w struk­turze pożądanych efektów oraz ponoszo­nych nakładów. Ponadto uruchomione być muszą odpowiednie zachęty skła­niające poszczególne odcinkowe ośrodki decyzyjne do poszukiwania optymalnych rozwiązań oraz do przekazywania o nich informacji. W fazie drugiej ośrodki od­cinkowe sporządzają rachunki pokazu­jące, Jakie mogłoby być optymalne roz­wiązanie ich działalności, gdyby za pod­stawę przyjęto Informacje otrzymane ze szczebla centralnego, własne Informacje, dotyczące warunków popytu i podaży, a także dostępnych technik wytwarza­nia.Trzecia faza postępowania polega na udostępnieniu wyników tych rachunków szczeblowi centralnemu oraz innym od­cinkowym ośrodkom decyzyjnym (bran­żowym, regionalnym) w celu wzajemnej weryfikacji zbieżności założeń i wyni­ków dotychczasowych faz procesu. W zależności od zasięgu wymaganych dodatkowych korekt, wystąpić może ko­nieczność powtórzenia całego cyklu opi­sanych faz p.i. lub otrzymane rozwiąza­nia uznane zostaną za wystarczającą pod­stawę do działania.Jeśli opisane wyżej postępowanie doty­czy działań w dłuższym okresie (np. kilku lat), pozostaje Jeszcze możliwość uzgad­niania przesłanek całościowych 1 odcin­kowych w ramach kolejnych krótszych okresów. W tym sensie metoda kolejnych przybliżeń przejawia się w ujęciu mię-dzyokresowym. P.i. międzyokreso-w y polega na tym, że planowanie o dłuższym horyzoncie czasu (obejmują­ce kilka kolejnych krótszych okresów) stwarza podstawy do właściwego ukie­runkowania wykonawczych decyzji po­dejmowanych w poszczególnych krót­szych okresach. Obserwacja przebiegu procesów, a także aktualizowanie różno­rodnych czynników niezależnych od de­cyzji wykonawczych, stwarzają przesłan­ki do weryfikacjjl i korekty zamierzeń przyszłych oraz d,o wydłużania horyzon­tu czasu ( horyzont planu), którego za­mierzenia te dotyczą.W p.i. następuje! wzajemne przenikanie elementów w ujęciu międzyszczeblowym i międzyokresowym. Takie traktowanie procesów podejmowania decyzji najbar­dziej odpowiada rzeczywistym wymaga­niom. W rzeczywistości bowiem nie moż­na przeprowadzić ścisłej i szczegółowej symulacji warunków przyszłości, nie można więc ustalać sztywnych i nie­zmiennych „receptur”, ale raczej kłaść nacisk na wyznaczanie wyraźnych kie­runków działania, pozwalając równocześ­nie na elastyczną adaptację bardziej szczegółowych decyzji wykonawczych. wiązane bywają najczęściej z funk­cjonowaniem stosunkowo dużych, sforma­lizowanych organizacji. Informacje obie­gające w tych organizacjach są prze­twarzane w sekwencje powiązanych ze sobą decyzji podejmowanych na różnych szczeblach i w różnych komórkach. Po­szczególne decyzje są więc dynamicznie powiązane ze sobą za pomocą sprzężeń informacyjnych. Analiza p.l.-d. pozwa­la przedstawić organizację Jako zbiór powiązanych ze sobą problemów do roz­wiązania lub decyzji do podjęcia. Po­szczególne typy problemów (decyzji) przyporządkowane są określonym pozy­cjom w organizacji (stanowiskom). Podjęcie decyzji, polega na świadomym (czyli nieprzypadkowym) wyborze jednej z możliwości przyszłego działania. Szcze­gólnym rodzajem decyzji, mającym dla funkcjonowania organizacji wyjątkowo duże znaczenie, są decyzje kierownicze. Różnią się one od decyzji nieklerownl-czych tym, że’ merytorycznie dotyczą funkcji planowania, organizowania, po­budzania 1 kontroli, a ponadto odnoszą się do działań personelu podległego kie­rownikowi.Podejmowanie Jakichkolwiek decyzji (za­równo kierowniczych, Jak i niekierowni-czych) wymaga przede wszystkim odpo­wiedniej obsługi informacyjnej. Niezbęd­ne są bowiem informacje pozwalające ustalić listę możliwych wariantów przy­szłego działania, ocenić prawdopodobień­stwo Ich realizacji w danych warunkach, przewidzieć skutki wyboru działania po-szczególrych z nich w różnym czasie, informacje takie pochodzą z zewnątrz i z wewnątrz organizacji. Sprawność działania organizacji zależy w dużej mie­rze od Jakości obsługi informacyjnej po­szczególnych stanowisk, a zwłaszcza sta­nowisk kierowniczych. Początkiem p.i.-d. Jest wytworzenie się stanu pewnej nierównowagi wewnątrz organizacji lub między organizacją a śro­dowiskiem. Stan ten powoduje potrzebę zmiany, odczuwalną na Jednym lub kil­ku stanowiskach organizacyjnych. Od­czucie to przybiera postać informacji (komunikatu) przesyłanego z jednego stanowiska organizacyjnego do innych. Na niektórych stanowiskach informacja taka powoduje wytworzenie się sytuacji decyzyjnej, tzn. uświadomienie sobie przez osobę zajmującą określoną pozy­cję w organizacji konieczności podjęcia przez nią decyzji w sprawie, której in­formacja merytorycznie dotyczy. Osoba taka zaczyna więc zbierać i konfronto­wać ze sobą wspomniane informacje nie­zbędne do podjęcia decyzji 1 w rezulta­cie dokonuje pewnego wyboru. Wybór ten zmienia sytuację wewnątrz organi­zacji lub Jej stosunki z otoczeniem, pro­wadząc tym samym do nowego zachwia­nia stanu dotychczasowej równowagi 1 ponownego uruchomienia następnego p.i.-d.Badanie przebiegu p.l.-d. zachodzących w organizacjach, a zwłaszcza przyczyn zachodzących w nich zakłóceń, prowa­dzących do podejmowania błędnych de­cyzji (obniżających sprawność działa­nia organizacji) ma olbrzymie znaczenie praktyczne i teoretyczne.PROGRAMOWANIE KOMPUTERÓW, po­lega na układaniu listy rozkazów steru­jących danym komputerem w taki spo­sób, aby na podstawie określonego kom­pletu danych zmiennych i danych sta­łych zbiorów otrzymać pożądane wyniki. w celu ułatwienia i przyspieszenia ukła­dania listy rozkazów stosuje się auto­matyzacje, programowania. Programista układa program w jeżyku problemowym, często określanym jako źródłowy (source language), a następnie angażuje kompu­ter do przetłumaczenia tego pi-ogramu na program wynikowy (object propram). Do procesu tłumaczenia komputer wy­maga odrębnego programu tłumaczące­go — translatora.Tłumaczenie z Języka problemowego na język maszyny realizuje kompajler (com-pller), tzn. Jeden rozkaz Języka proble­mowego tłumaczony Jest na n rozkazów języka maszyny. Natomiast tłumaczenie z Języka zbliżonego do Języka maszyny (autocode) realizuje interpretacyjny pro­gram tłumaczący (interpreter) lub mon­tujący (assembler), który włącza też do programu wynikowego niezbędne pod­programy. Tłumaczenie odbywa się wte­dy z Jednego rozkazu autokodu na je­den rozkaz Języka maszyny. Do typo­wych problemowych języków programo­wania zalicza się w systemie obliczeń numerycznych: FORTRAN, ALGOL, SA-KO, MARK, PL/I, FORTRAN IV; w sys­temie przetwarzania danych: COBOL, PL/I; w systemie przetwarzania symboli: LISP, EOL, SOL. Do typowych języków programowania typu autokodu zalicza się: AUTOCODER (IBM), MAT (MlNSK), JAS (Odra), SAS (ZAM), PLAN (ICT, Odra). Programowanie w języku proble­mowym, np. typu COBOL, w porówna­niu z programowaniem w autokodzie jest pod względem czasu około 3-krotnie krótsze, podczas gdy wykorzystanie pa­mięci operacyjnej może być o 30*/« więk­sze. Przystosowanie zadania obliczenio-wo-przetwarzanlowego do zaprogramo­wania na komputerze poprzedza: analiza zadania, projektowanie struktury zmien­nych danych wejściowych, stałych zbio­rów danych I wyników przystosowanych do wymagań użytkownika i procesu przetwarzania Informacji przez kompu­ter. Faza programowania polega na: ułożeniu planu operacyjnego przetwarza­nia informacji w kolejnych przebiegach(run) na komputerze i zaprogramowaniu poszczególnych przebiegów. Programy najpierw układa się w postaci schema­tów blokowych, odzwierciedlających po­szczególne funkcje przetwarzaniowe i ich związki, a następnie koduje się, czyli układa listę rozkazów. Program po za­kodowaniu testuje się na komputerze, biorąc pod uwagę poprawność stosowa­nia języka programowania oraz struktu­ry logicznej programu, którą ocenia się na podstawie przetwarzania różnych kompletów danych. Po przetestowaniu program Jako część zadania obliczenio-wo-przetwarzaniowego uruchamia się w konkretnych warunkach działania użyt­kownika.PROPORCJE I DYSPROPORCJE GOS­PODARCZE: 1. proporcje — stosunki wzajemne między poszczególnymi ogni­wami gospodarki narodowej, zapewnia­jące możliwie najbardziej pełne wyko­rzystanie zasobów i stwarzające sprzy­jające warunki do wzrostu gospodarcze­go; mogą mieć charakter technlczno–ekonomlczny, np. proporcje między produkcją a zdolnością produkcyjną, między ilością materiałów a produkcją gotową, między wielkością produkcji a pojemnością składów i magazynów, lub też społeczno-ekonomlczny, np. pro­porcje między liczbą zdolnych do pracy a rozmiarami zatrudnienia, między roz­miarami zatrudnienia w sterze produk­cyjnej i nieprodukcyjnej, między spoży­ciem a akumulacją; 2. dysproporcje — stosunki wzajemne w gospodarce naro­dowej, powodujące niewykorzystywanie części zasobów, hamujące lub opóźnia­jące wzrost gospodarczy, prowadzące do zakłóceń. Dysproporcje — podobnie Jak proporcje — mogą mieć charakter tech­niczno-ekonomiczny lub społeczno-eko­nomlczny.Proporcjonalność w gospodarce może być osiągana w sposób żywiołowy przez do­stosowywanie się do ruchów cen lub w sposób świadomy przez planowe roz­wijanie poszczególnych ogniw gospodarki narodowej. Pierwszy sposób Jest charak­terystyczny dla gospodarki kapitalistycz­nej, drugi dla socjalistycznej. W socja­lizmie plany rozwoju gospodarki naro­dowej zakładają określoną proporcjonal­ność, a w przypadku Jej naruszenia — przywrócenie proporcjonalności. Rozwoju proporcjonalnego nie należy utożsamiać z rozwojem równomiernym, tj. takim, w którym wszystkie działy i gałęzie gospodarki narodowej rozwija­ją, się w równym tempie. Przeciwnie — rozwój proporcjonalny zakłada odpo­wiednie zróżnicowanie, tj. różne tempo rozwoju poszczególnych działów i gałęzi gospodarki. więc ziemia z Jej bogactwa­mi naturalnymi, woda, powietrze. Czło­wiek może czerpać niektóre p.p. bezpo­średnio z przyrody; są to p.p. dane przez przyrodę, np. zwierzyna łowna żyjąca w stanie dzikim, lasy, złoża rud, węgla. Mogą one być po pozyskaniu bezpośred­nio konsumowane lub też służyć Jako p.p. w dalszej przeróbce. P.p., który zo­stał Już poddany pewnej obróbce, nazy­wamy surowcem. Każdy surowiec Jest zatem p.p., ale nie każdy p.p. jest su­rowcem. W dalszych fazach produkcji surowiec przekształca się w półpro­dukt, a następnie w — wyrób gotowy. P.p., które mają decydujące znaczenie z punktu widzenia celów danej produk­cji 1 określają charakter wyrobów go­towych, nazywane są materiałami pod­stawowymi. P.p. służące do nadania wy­robowi gotowemu dodatkowych właści­wości określa się mianem materiałów pomocniczych

[Głosów:1    Średnia:4/5]

Comments

comments