PLAN FINANSOWY PRZEDSIĘBIOR­STWA

PLAN FINANSOWY PRZEDSIĘBIOR­STWA

Bilans pieniężnych przychodów wydatków przedsiębiorstwa, Jest czę­ścią składową planu techniczno-ekono­micznego; sporządzany na okresy rocz­ne, ujmuje on zadania przedsiębiorstwa w dziedzinie gromadzenia i wydatkowa­nia środków pieniężnych. Układ p.f.p. w Polsce Ludowej przechodził i prze­chodzi nadal ewolucję, niezależnie Jed­nak od zmian układu formularzy planu finansowego, obejmował on zawsze i obejmuje nadal następujące główne problemy gospodarki finansowej przed­siębiorstwa:i. Ustalenie wyników finanso­wych działalności gospodarczej przed­siębiorstwa. Wynikiem jest akumulacja finansowa różnica między wartością sprzedaży produkcji w kraju na eks­port wg cen sprzedaży a kosztem włas­nym sprzedanej produkcji lub usług sko­rygowana o wyniki działalności pozaope-racyjnej saldo nadzwyczajnych zysków i strat, zmniejszona o podatek obrotowy i dodatnie różnice budżetowe, zwiększo­na o eksportowe dopłaty wyrównawcze, dotacje przedmiotowe, ujemne różnice budżetowe i zwrot akumulacji pośred­niej tj. podatku obrotowego lub różnic budżetowych zawartej w cenach mate­riałów zużytych do produkcji wyrobów sprzedanych na eksport; przepisy szcze­gólne mogą wprowadzać inne jeszcze ko­rekty akumulacji finansowej, prowadzące do ustalenia wyniku finansowego w po­staci zysku lub straty.ustalenie podziału planowa­nego zysku lub finansowania planowanej straty. Z planowa­nego zysku przedsiębiorstwa dokonują obowiązkowych odpisów na fundusz za­kładowy, oprocentowanie środków trwa­łych, wpłatę do zjednoczenia wg wie­loletniej normy i ew. spłatę kredytu ban­kowego na inwestycje branżowe; Jeżeli po tych obowiązkowych odpisach pozo­stanie Jeszcze nadwyżka planowanego zysku, przedsiębiorstwa mogą dokonywać z niej odpisów na finansowanie zapa­sów i fundusz lnwestycyjno-remontowy. Wysokość tych odpisów jest uregulowa­na normami finansowymi na okresy wie­loletnie. Planowane straty przedsię­biorstw, które mogą występować w pla­nach finansowych w zupełnie wyjątko­wych przypadkach, powinny być finan­sowane za pomocą dotacji zjednoczeń; środki na dotacje czerpią zjednoczenia z wpłat z zysków dokonywanych przez przedsiębiorstwa planoworentowne.Ustalenie planowanego wzro­stu własnych funduszy ob­rotowych. Wzrost ten następuje z zysku lub — Jeśli w określonym zjednoczeniu Istnieje system centralne­go finansowania funduszy obrotowych przedsiębiorstw — z funduszu środków obrotowych, tworzonego w zjednoczeniu z jego zbiorczego zysku. Własne fundu­sze obrotowe przedsiębiorstw powinny pokrywać 60% wartości ich planowanych zapasów bieżących. Jeżeli po planowym uzupełnieniu tych funduszy z zysków udział ich w finansowaniu zapasów bie­żących ukształtuje się powyżej 60%, nad­wyżka może być przekazana na przed­terminową spłatę kredytu bankowego na inwestycje branżowe. W przypadku gdy fundusze własne przedsiębiorstwa nie pokryją 40%. wartości bieżących zapa­sów, przedsiębiorstwo musi poszukiwać Powiększenia własnych funduszy obroto­wych w dotacji z funduszu rezerwowego zjednoczenia.Ustalenie źródeł finansowania i nakład na inwestycje i remonty Ta część planu obejmuje finanso­wanie tylko części nakładów na repro­dukcję środków trwałych; poza nią po­zostaje finansowanie inwestycji branżo­wych które są planowane finansowa­ne przez zjednoczenia; w p.f.p. w dzie­dzinie inwestycji branżowych może wy­stąpić tylko spłata kredytu bankowego, uwzględniana przy podziale zysku W tej części planu przewiduje się tylko gromadzenie wydatkowanie środ­ków pieniężnych na finansowanie in­westycji przedsiębiorstw i finansowanie remontów. Do finansowania tych nakła­dów przedsiębiorstwa tworzą fundusz in-westycyjno-remontowy, częściowo z na­rzutów obciążających koszty własne pro­dukcji. Narzut na koszty własne wynika z procentowego stosunku kosztów pla­nowanych remontów kapitalnych śred­nich do wartości majątku trwałego ta część funduszu lnwestycyjno-remon-towego może być tworzona z amortyza­cji, a odpis z zysku kształtuje się tak­że w relacji do wartości majątku trwa­łego. W ten sposób kwota funduszu inwestycyjno-remontowego jest skorelo­wana z potrzebami w dziedzinie repro­dukcji majątku trwałego, ale nagroma­dzenie tego funduszu jest w pewnej mie­rze uzależnione od nagromadzenia zysku w wystarczającej wielkości. W grani­cach nagromadzonych środków przedsię­biorstwa mogą planować nakłady na re­monty i inwestycje. Oprócz rocznych pla­nów finansowych, przedsiębiorstwa spo­rządzają plany finansowe na okresy pięcioletnie. Układ ich jest podobny do układu planów rocznych, ale nie mają one tej mocy wiążącej, głównie z uwagi na fakt, iż wielkość produkcji, a stąd i jej wynik finansowy w tak długim okresie można określić tylko w sposób przybliżony. Wieloletnie planowanie fi­nansowe jednak Jest niezbędne, zwłasz­cza ze względu na konieczność ustale­nia wielkości środków funduszu inwesty­cyjno-remontowego na kilka lat naprzód w celu umożliwienia przedsiębiorstwom racjonalnej gospodarki środkami trwały­mi. KASOWY, zestawienie wyników procesów gospodarczych, określające wielkość wzrostu lub spadku obiegu pleniądza gotówkowego emisji; ujmuje wszystkie obroty gotówkowe między gospodarką uspołecznioną a ludnością i gospodarką nieuspołecznioną oraz we­wnątrz gospodarki uspołecznionej. Ob­roty te, z wyjątkiem obrotów wewnątrz gospodarki uspołecznionej, wchodzą do bilansu pieniężnych przychodów i wy­datków ludności bilans dochodów i wydatków ludności, który zawiera po­nadto obroty bezgotówkowe między gos­podarką uspołecznioną a ludnością i gos­podarką nieuspołecznioną. Konstrukcja p.k. opiera się na grupowaniu obrotów gotówkowych wg tytułów o mniej wię­cej jednorodnym znaczeniu ekonomicz­nym i w nawiązaniu do odpowiadają­cych Im planów gospodarczych. Tytuły p.k. ujęte są przedmiotowo wg źródeł wpływów i przeznaczenia wypłat na określone cele, z których zasadniczymi są:Dominująca kwota przychodów jedno­stek gospodarki uspołecznionej w formie gotówkowej wpływa bezpośrednio do kas banków, a rozchody realizowane są głównie przez kasy banków. Różnice między przychodami a rozchodami p.k. stanowią zmianę stanu obiegu pieniądza gotówkowego; Jeśli rozchody przekra­czają przychody, następuje jego wzrost, w sytuacji odwrotnej — spadek. Podstawą opracowania projektów kwar­talnych p.k. oddziałów wojewódzkich NBP są projekty wojewódzkich kwartal­nych bilansów pieniężnych przychodów i wydatków ludności, sporządzane przez te oddziały w ścisłej współpracy z wo­jewódzkimi miejskimi komisjami pla­nowania gospodarczego, wydziałami fi­nansowymi, wydziałami handlu i inny­mi zainteresowanymi wydziałami prezy­diów wojewódzkich miejskich rad na­rodowych oraz instytucjami szczebla wo­jewódzkiego, a także oddziałami woje­wódzkimi innych banków na podstawie planowanych rocznych bilansów pienięż­nych przychodów i wydatków ludności, orientacyjnych założeń rocznych p.k.’ projektów kwartalnych lub wycinków rocznych planów gospodarczych Jedno­stek szczebla wojewódzkiego. Projekty kwartalnych p.k. i bilansów pieniężnych przychodów wydatków ludności przedkładają oddziały woje­wódzkie NBP pod obrady prezydiów wo­jewódzkich miejskich rad narodowych łącznie z analizą sytuacji pieniężnej na rynku i ew. projektami działań, które należy podjąć w celu zabezpieczenia równowagi pieniężnej na rynku. Projekty kwartalnych p.k. ogólnokrajo­wych opierają się na planach wojewódz­kich i na projekcie kwartalnego ogól­nokrajowego bilansu pieniężnych przy-chodów wydatków ludności, opraco­wywanego przez Centralę NBP na pod­stawie wskaźników narodowego planu gospodarczego oraz wycinków planów gospodarczych resortów. Wynikający z bilansu pieniężnych przychodów i wy­datków ludności fundusz nabywczy na zakup towarów jest podstawą do usta­lenia wielkości utargu towarowego w p.k. Po rozpatrzeniu przez Kolegium Mi­nisterstwa Finansów ogólnokrajowego kwartalnego bilansu pieniężnych przy­chodów i wydatków ludności i zatwier­dzeniu wynikającego z tego bilansu ogól­nokrajowego p.k. Centrala NBP przeka­zuje oddziałom wojewódzkim informa­cje o założeniach tego planu dla poszcze­gólnych wojewódzkich okręgów NBP. Oddziały Wojewódzkie NBP dzielą orien­tacyjnie kwartalny p.k. wg miesięcy. , plan działalności pieniężno-kredytowej banków w gospo­darce socjalistycznej; sporządzany jest vz zasadzie na okresy kwartalne, ostat­nio opracowywane są również plany roczne, a w niektórych krajach socjali­stycznych nawet wieloletnie. P.k. ustala z jednej strony rozmiary działalności kredytowej banków, z drugiej zaś wiel­kość gromadzonych przez banki środków pieniężnych i obiegu pieniądza gotówko­wego; w ten sposób przybiera formę pla­nowanego, analitycznego bilansu zbior­czego banków lub bilansu banku cen­tralnego. Jeżeli p.k. jest sporządzany w formie planowanego bilansu banku centralnego, wówczas działalność pie-niężno-kredytowa innych banków jest uwzględniana w tym planie w postaci salda rozliczeń tych banków z bankiem centralnym, a rozwinięcie p.k. stanowią plany wszystkich banków. W Polsce p.k. jest aktualnie opracowy­wany na okresy roczne w postaci pla­nowanego, zbiorczego bilansu banków. W aktywach p.k. jest ujmowana dzia­łalność kredytowa wszystkich banków z podziałem na kredyty udzielane gospo­darce uspołecznionej, kredyty dla gos­podarki nieuspołecznionej i kredyty dla gospodarstw domowych. W obrębie kre­dytów dla gospodarki uspołecznionej wydziela się w planie kredyty obrotowe i inwestycyjne, w obrębie kredytów dla gospodarki nieuspołecznionej wykazuje się oddzielnie kredyty obrotowe i inwe­stycyjne dla ludności wiejskiej i kredy­ty obrotowe i inwestycyjne dla gospo­darki nieuspołecznionej poza rolnictwem, a w obrębie kredytów dla gospodarstw domowych — kredyty na Indywidualne budownictwo mieszkaniowe w miastach i kredyty na zakupy ratalne. W pasy­wach p.k. planowane są środki pienięż­ne gospodarki uspołecznionej oraz gos­podarki nieuspołecznionej i gospodarstw domowych. Przede wszystkim są to wkłady na rachunkach przedsiębiorstw uspołecznionych, organizacji politycznych i zawodowych, fundusze własne banków, wkłady oszczędnościowe i zasoby gotów­kowe ludności.Różnica między planowaną wielkością kredytów a planowaną wielkością groma­dzonych przez banki środków pienięż­nych wyznacza zapotrzebowanie systemu bankowego na lokatę budżetu państwa. Strukturę zbiorczego bilansu banków w układzie p.k. wg stanu na koniec obrazuje następujące zestawienie:Instrumentami realizacji p.k. są prze­kazywane oddziałom banków dyrektywy w sprawie działalności kredytowej; dy­rektywy te mogą być ilościowe i opiso­we. Pierwsze polegają na komunikowa­niu każdemu oddziałowi banku wielko­ści kredytów, Jakich może udzielić w okresie kwartału lub roku; mogą one mieć charakter limitów kredytowych i w tym przypadku oznaczają górną, nie­przekraczalną granicą kredytów; mogą również być przekazywane w formie liczb kontrolnych, stanowiących dla od­działu banku jedynie orientacyjną gra­nicę kredytowania, która może być prze­kroczona w razie powstania uzasadnio­nych dodatkowych potrzeb kredytowych. Dyrektywy opisowe mają charakter wy­tycznych dla polityki kredytowej od­działów banków; wskazują one węzło­we problemy p.k., od których prawidło­wego rozwiązania zależy wykonanie tego planu. Mogą to być np. wskazówki w sprawie środków, jakie należy zastoso­wać wobec poszczególnych gałęzi gospo­darki w celu utrzymania założonego pla­nem poziomu kredytów obrotowych dla przedsiębiorstw uspołecznionych, metod oddziaływania na wykonanie planu ob­rotu towarowego, rodzajów inwestycji, które należy preferować przy udzielaniu kredytu inwestycyjnego.

[Głosów:1    Średnia:3/5]

Comments

comments