Funkcja gospodarczo-organizacyjna

Funkcja gospodarczo-organizacyjna

Funkcję gospodarczo-organizacyjną realizuje tylko państwo socjalistyczne. Ta jego szczególna rola eko­nomiczna wynika z obiektywnych prawidłowości po­wstawania i rozwoju ekonomiki socjalistycznej.„W każdej rewolucji socjalistycznej — pisał W. I. Le­nin — po rozwiązaniu zadania zdobycia władzy przez proletariat i w miarę rozwiązywania w głównych i za­sadniczych zarysach zadania wywłaszczenia wywłasz-czycieli i zdławienia ich oporu nieuchronnie wysuwa się na pierwszy plan podstawowe zadanie stworzenia wyższego niż kapitalizm systemu społecznego, a mia­nowicie: podniesienie wydajności pracy, a w związku z tym (i w tym celu) stworzenie wyższej organizacji pracy” . Już w okresie przejściowym od kapitalizmu do so­cjalizmu gospodarczo-organizacyjną działalność pań­stwa socjalistycznego jest jedną z podstawowych jego funkcji . W przeciwnym wypadku niezmiernie złożony proces przeobrażenia ekonomiki kraju, przestawienia jej na tory socjalistyczne nie mógłby się dokonać. Pod kierownictwem partii komunistycznej i w oparciu0 państwo socjalistyczne klasa robotnicza, ludzie pracy Związku Radzieckiego przeprowadzili socjalistyczne uspołecznienie podstawowych środków produkcji, so­cjalistyczną industrializację kraju, kolektywizację rol­nictwa i rewolucję kulturalną.Po zwycięstwie socjalizmu, a zwłaszcza na obecnym etapie, funkcja gospodarczo-organizacyjna państwa ra­dzieckiego rozwinęła się w pełni i nabiera coraz więk­szego znaczenia. Właścicielem podstawowych środków produkcji jest społeczeństwo socjalistyczne. Ekonomi­kę socjalizmu cechuje niepodzielne panowanie socjali­stycznej własności społecznej występującej w dwóch formach: w formie państwowej i społeczno-kołchozo-wej. Wynika stąd konieczność organizacji produkcji w skali całego społeczeństwa, konieczność planowego proporcjonalnego koordynowania wszystkich ogniw społecznego organizmu gospodarczego. Społeczeństwo socjalistyczne kieruje rozwojem ekonomicznym po­przez swoje państwo, rozwiązując w ten sposób za­danie scentralizowanego kierownictwa. A zatem pod­stawą powstania i rozwoju gospodarczo-organizacyjnej funkcji państwa radzieckiego jest społeczna socjali­styczna własność narzędzi i środków produkcji.Gospodarczo-organizacyjną funkcja państwa socjali­stycznego ma charakter samodzielny. Przy tym jej znaczenie jest bez porównania większe niż innych funkcji, ponieważ podstawowe zadanie naszego pań­stwa polega na tym, aby być narzędziem budownictwa społeczeństwa komunistycznego, a przede wszystkim ekonomiki komunistycznej. Ekonomiczna funkcja pań­stwa socjalistycznego ma bezpośrednio na celu budowę socjalizmu i komunizmu. O ile rozwój ekonomiczny określa wszystkie inne strony życia społecznego, o tyle w odniesieniu do ekonomicznej funkcji państwa socja­listycznego wszystkie pozostałe funkcje stanowią ab­solutnie niezbędne warunki jej pomyślnego urzeczy­wistnienia. Na przykład funkcja konsekwentnej reali­zacji leninowskiej polityki pokojowego współistnienia krajów o różnych systemach społeczno-politycznych, walka o pokój, jest niezbędnym warunkiem pomyślnej, twórczej pracy narodu radzieckiego, rozwiązywania podstawowego zadania ekonomicznego ZSRR, rozwoju ekonomiki socjalistycznej w procesie przekształcania się jej w komunistyczną. Ideolodzy imperialistycznej burżuazji próbują wypa­czyć marksistowsko-leninowską naukę o gospodarczo-organizacyjnej funkcji państwa socjalistycznego. Na przykład amerykański profesor polityki i filozofii Her­bert Marcue w swojej książce zatytułowanej „Radziec­ki marksizm” usiłuje dowieść, iż jakoby marksiści, uznając ekonomiczną funkcję państwa radzieckiego, tym samym utożsamiali bazę z nadbudową. Z tego wyciąga „wniosek”, że marksistowska nauka o pań­stwie „przeczy” podstawowym założeniom marksow-skiej teorii społecznej — o bazie i nadbudowie .W rzeczywistości nie ma tu oczywiście żadnego „utożsamiania” i „sprzeczności”. Państwo, a w tym i radzieckie państwo socjalistyczne, jest kategorią czy­sto polityczną. W działalności państwa radzieckiego istnieje moment wyjątkowej wagi: paraliżowanie dzia­łalności wymierzonej przeciwko interesom społeczeń­stwa, umacnianie siły obronnej kraju, obrona zdoby­czy socjalistycznych przed imperialistyczną agresją, walka o pokój. Państwo radzieckie prowadzi niezwy­kle doniosłą, wewnątrzpolityczną, twórczą działalność w zakresie umacniania sojuszu klasy robotniczej i chłopstwa, przyjaźni między narodami, rozwijania demokratyzmu socjalistycznego itd. We wszystkim tym państwo radzieckie występuje jako siła czysto poli­tyczna i stanowi podstawową część nadbudowy poli­tycznej w ustroju socjalistycznym.Jednocześnie państwo socjalistyczne realizuje funk­cję gospodarczo-organizacyjną. Funkcję tę urzeczywist­niają wszystkie ogniwa władzy państwowej i państwo­wej administracji — od Rady Najwyższej ZSRR i Rady Ministrów ZSRR do wydziałów rejonowych komite­tów wykonawczych i rad wiejskich. Funkcja gospo­darczo-organizacyjną jest bezpośrednio realizowana poprzez organy planowania i ministerstwa gospodarcze, rady gospodarki narodowej oraz inne państwowe or­gany ekonomiczne. Całą działalnością państwa ra­dzieckiego, a więc i działalnością ekonomiczną, kieruje Rada Najwyższa ZSRR. Państwo radzieckie, będące właścicielem podstawowych środków produkcji, orga­nizując produkcję i kierując nią w interesie ludzi pra­cy, reprezentuje socjalistyczne stosunki produkcji, wy­stępuje jako nowa, potężna siła ekonomiczna. Jednakże jako właściciel podstawowych środków produkcji i jako realizator funkcji gospodarczo-organizacyjnej państwo radzieckie nie jest już państwem we właściwym zna­czeniu tego słowa. Ta strona jego działalności nosi ce­chy nie tylko państwowe, lecz i ekonomiczne. Jednakże ma ona charakter państwowy, polityczny. Stosunki ekonomiczne realizowane przez państwo socjalistyczne przybierają jak gdyby formę polityczną. Radzieckie państwo socjalistyczne jest ucieleśnieniem jedności eko­nomiki i polityki, ma dwie strony — ekonomiczną i po­lityczną. Oczywiście podział działalności państwa ra­dzieckiego na działalność polityczną i ekonomiczną jest warunkowy, względny. W socjalistycznym, klasowym, wielonarodowym społeczeństwie i w warunkach istnie­nia wrogiego świata kapitalistycznego zjawiska ekono­miczne stają się politycznymi, a polityczne nabierają cech ekonomicznych. Bardziej dokładny byłby chyba podział działalności państwa radzieckiego na działal­ność „bardziej polityczną niż ekonomiczną” oraz „bar­dziej ekonomiczną niż polityczną”. Niemniej jednak między tymi dwiema stronami działalności państwa radzieckiego istnieje obiektywnie pewna różnica, z któ­rą trzeba się liczyć, aczkolwiek nie należy jej wyol­brzymiać i przeciwstawiać sobie obie wymienione strony.Wychodząc z omówionych założeń absolutnie nie można twierdzić, iżby państwo socjalistyczne było stroną bazy ekonomicznej, „pogrążało się” w bazie. Wprawdzie te stosunki ekonomiczne, których nosicielem jest państwo socjalistyczne, wchodzą w skład bazy ekonomicznej jako jej element, jednakże p o-lityczny charakter, państwowa forma tych stosunków ekonomicznych stanowi ważną część poli­tycznej nadbudowy społeczeństwa socjalistycz­nego.Jeśli funkcja gospodarczo-organizacyjną, ekonomicz­na strona radzieckiego państwa socjalistycznego i sto­sunki ekonomiczne przez nią wyrażane zachowają się i rozwiną w przyszłym społeczeństwie komunistycz­nym, to ich polityczna, państwowa forma, niezbędna w okresie socjalizmu, zaniknie, obumrze wraz z ob­umieraniem politycznej nadbudowy społeczeństwa w warunkach w pełni rozwiniętego komunizmu, kie­dy odniesie on zwycięstwo w skali światowej.Wokół problemu obumierania państwa toczy się ostra walka między marksizmem-leninizmem i współ­czesnym rewizjonizmem — przewodnikiem ideologii burżuazyjnej w ruchu robotniczym i komunistycznym.Imperialistyczna reakcja w ideologicznej ofensywie na podstawowe zasady marksizmu-leninizmu próbuje przede wszystkim podważyć naukę o państwie dykta­tury proletariatu, a zwłaszcza neguje jego rolę eko­nomiczną. Taki cel na przykład mają głównie na względzie książki: „Polityczna teoria bolszewizmu”, wydana w USA po raz pierwszy w roku 1948, a po raz trzeci w 1959 r., oraz „Komunistyczna teoria prawa”, opublikowana w 1955 r. Autorem ich jest wybitny ideolog imperialistycznej burżuazji, amerykański pro­fesor H. Kelsen, nazywany przez burżuazyjnych jury­stów „największym prawnikiem naszych czasów”.Oto główny kierunek wypaczeń marksizmu-lenini­zmu dokonywanych przez Kelsena: przedstawić spra­wę tak, że to niby z marksistowskiej nauki o państwie wynika negacja konieczności istnienia państwa w ustro­ju socjalistycznym. Kelsen twierdzi — co rzekomo ma być zgodne z marksistowską teorią polityczną — że „państwo, jako reżym przymusu, jest konieczne tylko dla utrzymania kapitalistycznego wyzysku, a więc zgi­nie po ustanowieniu socjalizmu” . Operując pojęciem państwa w ogóle, aby tym łat­wiej zatrzeć zasadniczą różnicę między państwem bur­żuazyjnym a państwem socjalistycznym, Kelsen kon­tynuuje: „Marks i Engels przepowiedzieli zanikanie re­żymu przymusu, jako automatyczne następstwo usta­nowienia socjalizmu w ramach oddzielnego państwa. Ponieważ przewidywanie to, jak widać, nie spełniło się w Rosji Radzieckiej, Lenin i Stalin byli zmuszeni zmodyfikować początkową doktrynę przenosząc zani­kanie państwa do czasów, kiedy socjalizm zostanie zrealizowany na całym świecie” .Dążąc do sfałszowania marksizmu, Kelsen świadomie pomija fakt, że Marks i Engels brali za punkt wyjścia możliwość zwycięstwa socjalizmu we wszystkich lub w głównych krajach kapitalistycznych jednocześnie. I było to absolutnie słuszne w odniesieniu do epoki kapitalizmu przedmonopolistycznego. W. I. Lenin kon­tynuując konsekwentnie dzieło Marksa wszechstronnie rozwinął jego naukę w zastosowaniu do imperialistycz­nego stadium kapitalizmu, stworzył nową teorię rewo­lucji socjalistycznej, której częścią składową jest nauka o możliwości zwycięstwa socjalizmu najpierw w jed­nym, z osobna wziętym kraju. Oczywiście możliwość taka — zbudowanie i rozwój socjalizmu w jednym kraju, wtedy gdy wokół istnieją wrogie państwa ka­pitalistyczne — może stać się rzeczywistością tylko pod warunkiem, że w rezultacie obalenia władzy bur-żuazji zostanie ustanowiona dyktatura proletariatu i że powstałe na gruzach państwa burżuazyjnego państwo socjalistyczne będzie umacniane.Po przytoczeniu twierdzenia W. I. Lenina z pracy „Państwo a rewolucja”, że państwo obumrze całko­wicie dopiero w okresie komunizmu, kiedy zostanie zrealizowana zasada: „od każdego według zdolności, każdemu według potrzeb”, Kelsen oświadcza: „Teza ta może być słuszna lub niesłuszna, ale pewne jest, że nie opiera się ona na teorii Engelsa o obumieraniu państwa. Zgodnie bowiem z tą teorią aparat przymusu państwa proletariackiego jest niezbędny do zdławienia wyzysku i antagonizmów klasowych, jednakże nie do rozwijania produkcji, ekonomiki socjalistycznej do jak najwyższego poziomu. Ponieważ ekonomika socjali­styczna najwspanialej ma rozkwitać w społeczeństwie bezpaństwowym, to trudno zrozumieć, dlaczego ko­nieczne jest zachowanie państwowej machiny przemo­cy po całkowitym zwycięstwie systemu socjalistycz­nego we wszystkich dziedzinach gospodarki narodo­wej . Skoro nie ma już klas, które należałoby uciskać, nie ma żadnych różnic klasowych i antagonizmów kla­sowych w łonie społeczeństwa radzieckiego, to prze­cież nie istnieją również przyczyny uzasadniające dal­sze istnienie stosującego przemoc państwa” .Nietrudno zauważyć, że „logika” przytoczonego ro­zumowania, która, zdaniem autora, jest nieodparta, opiera się na poważnym przeinaczaniu faktów. Kelsen, podając w wątpliwość konieczność istnienia państwa w ustroju socjalistycznym, podstawia na miejsce państwa socjalistycznego jedyną dostępną dla jego świadomości — i dlatego, z jego punktu widzenia, je­dynie możliwą i konieczną — burżuazyjną formę pań­stwa. Po uprzednim utożsamieniu państwa socjali­stycznego z „państwem stosującym przemoc”, z „pań­stwem aparatu przemocy”, wytacza on argumenty przemawiające przeciwko niemu, na rzecz jego „ob­umierania”. Tamże, str. 26.Nie mówiąc już o tym, że przy takiej falsyfikacji pomija się milczeniem rzecz najbardziej istotną, to, co różnicuje funkcje przemocy realizowane przez państwo burżuazyjne i socjalistyczne (a mianowicie, kto i przeciwko komu stosuje przemoc za pomocą pań­stwa: czy wyzyskująca mniejszość w stosunku do wy­zyskiwanej większości, czy też większość społeczeń­stwa, która zrzuciła z siebie jarzmo wyzysku, w sto­sunku do obalonych wyzyskiwaczy), sama ta funkcja jest przedstawiona jako główna i niemal jedyna również w odniesieniu do państwa socjalistycznego.Jest rzeczą nader charakterystyczną, że do podob­nych fałszerstw uciekają się także reformiści i rewi­zjoniści. Na przykład we „wstępnym projekcie pro­gramu Socjalistycznej Partii Austrii” czytamy: „Dyk­tatura proletariatu jako oparte rzekomo na przemocy panowanie klasy robotniczej nad dawnymi klasami po­siadaczy zawiera w sobie sprzeczność wewnętrzną, kla­sa robotnicza dąży do likwidacji klas, a nie do pano­wania nad innymi klasami” .Ostrze wszystkich tych wypaczeń socjalizmu nauko­wego jest wymierzone przeciwko gospodarczo-organi­zacyjnej funkcji państwa socjalistycznego i ma na celu negowanie albo co najmniej pomniejszanie jego roli ekonomicznej. Cyt. według artykułu W. A. Tumanowa „O niektórych ce­chach ideologii prawicowo-socjalistycznej w dziedzinie państwa i prawa”, w czasopiśmie „Sowietskoje Gosudarstwo i Prawo”, 1958, nr 3, str. 59.Podobnym celom służą również podejmowane przez niektórych teoretyków, uważających się za marksistów, próby oczerniania ekonomicznej roli państwa dykta­tury proletariatu, które przeprowadza się pod sztan­darem walki z „biurokratyzmem”, głoszenia teorii tak zwanych „zrzeszeń wytwórczych”, a nawet pod pozo­rem obrony marksistowskiej nauki o państwie przed… rewizją.Występując przeciwko wyolbrzymianiu roli aparatu państwowego i metod administracyjnych w kierowa­niu społeczeństwem, rewizjoniści wysuwają tezę, że głównym kierunkiem rozwoju ustroju socjalistycznego jest obumieranie państwa. Próbują przy tym powoły­wać się na Marksa i Lenina, którzy jakoby uważali uznanie konieczności zachowania państwa w ustroju socjalistycznym za „niebezpieczny przesąd”.W programie Związku Komunistów Jugosławii czy­tamy: „Marksistowsko-leninowska teoria dyktatury pro­letariatu jako państwa, które obumiera, i jako środka walki klasy robotniczej w procesie burzenia ekonomicz­nych podstaw kapitalizmu i tworzenia politycznych i materialnych warunków dla nieskrępowanego rozwo­ju nowych, socjalistycznych stosunków społecznych — została przekształcona w stalinowską teorię o państwie, które nie obumiera, które należy umacniać we wszyst­kich dziedzinach życia społecznego i którego aparatowi wyznacza się zbyt wielką rolę w budownictwie socja­lizmu, rolę, która wcześniej lub później musi zacząć hamować rozwój socjalistycznych czynników społecz­nych i ekonomicznych” .Jak widzimy, neguje się tu nie tylko ekonomiczną rolę państwa socjalistycznego, lecz podaje się w wąt­pliwość w ogóle konieczność istnienia państwa w ustro­ju socjalistycznym. Właśnie w wyrzeczeniu się idei dyktatury proleta­riatu, nauki o kierowniczej roli klasy robotniczej i jej marksistowsko-leninowskiej partii w rewolucji socja­listycznej, w budownictwie socjalizmu i komunizmu, w wyrzeczeniu się nauki o roli państwa socjalistyczne­go jako głównego narzędzia budowy społeczeństwa bezklasowego widać wyraźnie, że współczesny rewizjo-nizm zerwał z marksizmem-leninizmem. W. I. Lenin wskazywał: „Kto uznaje tylko walkę klas, nie jest jeszcze marksistą, może się jeszcze okazać, że nie wy­kracza on poza ramy burżuazyjnego sposobu myślenia i burżuazyjnej polityki… Marksistą jest jedynie ten, kto rozszerza uznanie walki klas do uznania dyktatury proletariatu” .Próby negowania lub pomniejszania ekonomicznej roli państwa socjalistycznego podejmowane przez ideo­logów imperializmu — jak również przez rewizjoni­stów — zbija rzeczywistość, obala je całe doświadcze­nie budowy socjalizmu i komunizmu w ZSRR, do­świadczenie budownictwa socjalistycznego w krajach demokracji ludowej. Są one absolutnie sprzeczne z działającymi obiektywnie prawidłowościami współ­zależności między ekonomiką a polityką.

[Głosów:1    Średnia:4/5]

Comments

comments